Ο βρυκόλακας

Τον Μάρτιο του 1816 ο φημισμένος ρομαντικός ποιητής Λόρδος Βύρων εγκαταλείπει, μετά από διάφορα σκάνδαλα, την Αγγλία για την Ευρώπη και την Ανατολή με μια τεράστια ταξιδιωτική άμαξα. Τον συνοδεύει ο εικοσαετής άσημος γιατρός J. W. Polidori, ονειροπόλος νέος ιταλοαγγλικής καταγωγής, επιφορτισμένος με τη φροντίδα της υγείας του ποιητή από τη μια, και πιθανότητα με τη συγγραφή ενός ημερολόγίου του ταξιδιού που φαίνεται να του ανέθεσε ο Λονδρέζος εκδότης του Βύρωνα.

Στη Γενεύη θα συναντήσουν τους Shelley και, μετά από διάφορες αναγνώσεις ιστοριών με φαντάσματα το βροχερό εκείνο καλοκαίρι, αποφασίζουν, με την προτροπή του Βύρωνα, να συγγράψουν από μία ιστορία τρόμου. Αποτέλεσμα ο Φράνκενστάιν της Μαίρης Σέλλεϋ (1818) και οι δύο νουβέλες του παρόντος τόμου (1819). Η πρώτη απ' αυτές, ο "Ο Βρυκόλακας", αμφιλεγομένης για πολύ καιρό πατρότητας, έγινε ανάρπαστη, σημειώνοντας την ίδια χρονιά πέντε εκδόσεις στην Αγγλία, δύο στην Αμερική και δύο στη Γαλλία.

Στα περίχωρα της προεπαναστατικής Αθήνας, ο Polidori παρουσιάζει τον Βύρωνα, τον σχεδόν εθνικό μας ήρωα, ως βρυκόλακα που προορίζεται να μεταφέρει το μίασμα στην αγγλική κοινωνία. Ο λόρδος Βύρων είχε ήδη πραγματοποιήσει ένα ταξίδι στην Ανατολή, περνώντας από την Ελλάδα, το 1809-1811. Έμελλε, ως θερμός φιλέλληνας, να επανέλθει, για να βρει πρόωρο θάνατο στο Μεσολόγγι, το 1824, σε ηλικία τριανταέξι ετών.





Κρίσεις



"Ο Βρυκόλακας, άλλωστε, θα διαβαστεί οπωσδήποτε. Το συνιστούν το όνομα του συγγραφέα, η φήμη των περιπετειωδών ταξιδιών του, του μυθώδους του χαρακτήρα και της ευφυίας. Προμηνύει στους ζηλωτές αυτού του είδους λογοτεχνίας τις πιο έντονες εντυπώσεις που μπορεί να προξενήσει ένα πνευματικό έργο και υπόσχεται να εξωθήσει το έλεος και το φόβο ώς το σπαραγμό και το άγχος. Ο Βρυκόλακας, με τον φρικαλέο έρωτά του, θα τρομοκρατήσει τα όνειρα όλων των γυναικών. Και σε λίγο, ίσως, το τέρας αυτό, χάρη σε μια νέα εκταφή, θα παραχωρήσει το ασάλευτο προσωπείο του, την υπόκωφη φωνή του, "το άψυχο γκρίζο του μάτι που, στυλωμένο στο πρόσωπο του αντικειμένου της προσοχής του, δεν φαινόταν να διεισδύει και μ' ένα μόνο βλέμμα να φθάνει μέχρι τα μύχια της ψυχής· παρά έπεφτε στο μάγουλο με μια μολυβδένια λάμψη και βάραινε πάνω στην επιδερμίδα που δεν έλεγε να διαπεράσει"· θα προσφέρει, λέω, όλον αυτό το συρφετό του μελοδράματος στη Μελπομένη των βουλεβάρτων! "

Charles Nodier (1819)