Και έφαγον πάντες και ηυφράνθησαν…

Στα 175 διηγήματα του Παπαδιαμάντη, η Σκιάθος ξετυλίγεται με όλες τις ομορφιές του τοπίου της και το μωσαϊκό των ανθρώπων της. Στα «ρόδινα ακρογιάλια» της, τα λιμανάκια, τα βουνά και τα λαγκάδια, τις ρεματιές και τους ελαιώνες, οι ταπεινοί πρωταγωνιστές περιποιούνται τ’ αμπέλια τους για να βγάλουν το κρασί τους, μαζεύουν τις ελιές και φτιάχνουν το λάδι τους, παρασκευάζουν τυριά, ζυμώνουν ψωμιά, μαγειρεύουν, συντρώγουν και γλεντούν. Αγρότες, ψαράδες, βοσκοί, γυναίκες αγρότισσες, μανάδες και νοικοκυρές, ζουν μια λιτή ζωή με τα λίγα που τους προσφέρει ο τόπος τους και μέσα από την αθωότητα του ταπεινού «κόσμου του Παπαδιαμάντη» αναδύεται η πολύτιμη αξία του απλού και του καίριου. Διαβάζοντας τα διηγήματά του, γνωρίζουμε σελίδα-σελίδα τον καθημερινό τους βίο, μαθαίνουμε τις διατροφικές τους συνήθειες, ανακαλύπτουμε την τυπολογία της ζωής του νησιού και διαπιστώνουμε το πώς ο μεγάλος Σκιαθίτης από παντογνώστης της εντοπιότητας κέρδισε επάξια μια ξεχωριστή θέση στο βάθρο της οικουμενικότητας. Τέλος, αποκαλύπτουμε μια σημαντική ψηφίδα του ελληνικού γαστρονομικού πολιτισμού, που βρίσκεται στον αντίποδα της σημερινής γαστρονομίας της αλαζονείας και της σπατάλης.