Γνώμες

Δεν είναι ούτε τόσο κοινότυπο ούτε τόσο αυθαίρετο όσο ίσως νόμιζε κανείς εκ πρώτης όψεως το εγχείρημα του Χ. Εμμανουηλίδη να κορφολογήσει τα "γνωμικά" μέσα από την επινίκια ποίηση του Πινδάρου και να μας τα προσφέρει σε μια αυτοτελή έκδοση. Ούτε είναι ασέβεια να τραβάει κανείς τα χρυσά νήματα από το πυκνό και πολύχρωμο υφαντό της ουρανοβάμονος και αινιγματικής αυτής ποίησης, για να τα εκθέσει στην κοινή θέα μόνα τους, κινδυνεύοντας τάχα να αδικήσει τα υπέροχα οργανικά υποσύνολά της που είναι οι λαμπρές επινίκιες ωδές.
Αν αληθεύει ότι όσο καλύτερη η ποίηση, τόσο περισσότερο τείνει προς την "επιγραμματική διατύπωση" αν το πιο δυνατό επίγραμμα δεν ξεπερνάει κάποτε το δίστιχο, τότε κατανοούμε γιατί η ελληνιστική εποχή -εποχή μεγάλων φιλολόγων και κληρονόμος της αρχαϊκής και κλασικής ποίησης πολύ σοφότερη από τη δική μας, χάρη στους ορίζοντες που άνοιξε ο κόσμος του Μεγάλου Αλεξάνδρου- αναγνώρισε τη μεγάλη αυτή αλήθεια και αποθέωσε το επίγραμμα. [...]