Από μένα αντίο

Όταν η Μαρίνα Ρηγοπούλου τον πρωτοείδε στο κατάμεστο αμφιθέατρο να σκουπίζει σχολαστικά τα γυαλιά του, είχε ήδη ακούσει για τον Έλληνα ψυχαναλυτή στη Σορβόννη. Πρόσωπο δραστήριο, ο Άλκης Δρόσος ήταν ένας λαμπρός επιστήμονας και ηγετική φυσιογνωμία στην πανεπιστημιακή κοινότητα. Εκείνη μπήκε επίτηδες καθυστερημένα στο μάθημά του, κι ο ανυποψίαστος καθηγητής αντίκρισε έναν όμορφο αναψοκοκκινισμένο σίφουνα, που σήκωσε τα πράσινα μάτια του και τον σημάδεψε. Μέσα σε λίγα δευτερόλεπτα είχε πετύχει τον στόχο. Το αμφιθέα­τρο ήταν πάντα ασφυκτικά γεμάτο στις διαλέξεις του Δρόσου, που με τη βαθιά φωνή και τις ανατρεπτικές πεποιθήσεις του μάγευε τους φοιτητές. Είχε το ταλέντο να συνδέει τις παραδόσεις του με τα μεγάλα κοινωνικοπολιτικά γεγονότα της εποχής του – και ήταν αληθινά ταραγμένες οι μέρες εκείνες... Μοιάζει με λιοντάρι μέσα σε κλουβί. Τα μάτια του βγάζουν φλόγες και η φωνή του δεν είναι πια μειλίχια. Είναι μια ουρανομήκης κραυγή αγωνίας, που ακούγεται, θαρρείς, στα πέρατα της γης, σκεφτόταν η Μαρίνα παρατηρώντας τον στα οδοφράγματα του Καρτιέ Λατέν. Μόνο που το λιοντάρι εκείνου του Μάη δεν γνώριζε ότι μπορούσε να τα βάλει με το κατεστημένο, όχι όμως και με μια δεκαοκτάχρονη…