Οι πελαργοί δεν ξανάρχονται

« Εγώ είμαι δειλός. Σε φοβάμαι τόσο πολύ, σύντροφε υπουργέ και
γι΄αυτό τον διάολο φόβο δεν ξέρω ποιος πρέπει να κοκκινίζει, εγώ ή εσύ; »

« Εγώ θα τους εξιστορίσω αλήθειές σου, όσο κι αν πικρανθούν! »
Συνέχιζε ο Άγγελος και τα μάτια του έκλειναν.
« Θα τους πω ότι δεν υπάρχει στον κόσμο καλύτερος άνθρωπος από σένα!
Τουλάχιστον εγώ δεν έχω βρει τέτοιον έως τώρα. Και αυτό θα το πω χωρίς
λεφτά! Χωρίς λεφτά, τίποτε! Δεν θέλω απ΄αυτούς ούτε ένα λεκ! »
Και ξανά από τα μάτια του Άγγελου άρχισαν να τρέχουν δάκρυα.
Ο Βασίλης τον φίλησε.

« Σε όλη τη χώρα αυτές τις μέρες γίνονται μόνο εκδηλώσεις και συνεδριάσεις.
Οι πιο θερμές ευχές ξεκινούν από τούτη τη μικρή φιλική χώρα προς τον ρώσικο
Χειμώνα και τη Μόσχα όπου δίνει τη μάχη ο μεγάλος Στάλιν. Γέροι και νέοι
εκφράζουν την προθυμία τους να χαρίσουν χρόνια από τη ζωή τους για τον λαμπρό ηγέτη. Παντού γράφουν επιστολές και τηλεγραφήματα… Έμπρακτα όμως!
Όχι κουτουρού! Λένε: Το τάδε χωριό χάρισε τόσα χρόνια ζωής. Εννοείται, είναι
συμβολικό…Συνιστά ζεστασιά! Στήριξη… Αυτά είναι χρόνια για το μέλλον του χωριού, του δικού σας χωριού, του διπλανού, με λίγα λόγια του συνεταιριστικού χωριού! »
Έβγαλε μια λευκή κόλλα χαρτί και είπε:
« Συντάσσεστε κι εσείς σαν χωριό; »
Η αίθουσα δεν έβγαλε τσιμουδιά.