Οι δύο σκύλοι κάτω από το μαξιλάρι μου

Οι δύο σκύλοι κάτω από το μαξιλάρι μου.
Μια ιστορία που εκεί που πάει να αρχίσει τελειώνει, και εκεί που πάει να τελειώσει αρχίζει.
Το σύνθημα έρχεται από τους σκύλους.
Όταν γαβγίζουν κάτω από το μαξιλάρι του ποιητή η ιστορία τρέχει σαν αφηνιασμένο τηλεγραφόξυλο, και όταν σιωπούν η ιστορία ενώ συνεχίζει να τρέχει, σταματάει και μένει ακίνητη.
Μια ιστορία που λέγεται με λόγια και χωρίς λόγια.
Στην πρώτη περίπτωση τα λόγια είναι αρκετά και γλυκαίνουν το αυτί και το μάτι του αναγνώστη και στην δεύτερη περίπτωση τα λόγια λιγοστεύουν και σε κάποια σημεία χάνονται εντελώς ενσταλάζοντας μια δημιουργική ταραχή στο αυτί και το μάτι που πολλαπλασιάζει τα ψάρια μέσα τους και κάνει τις πηγές τους να τρέχουν αντί για νερό κρασί.
Μια ιστορία που τα δυο πρόσωπά της, όσο και να φαίνονται ανόμοια, είναι ίδια. Έχουν το ίδιο σάλιο και φτύνουν το ίδιο μακριά και κοντά και «όπου πάει».
Η ιστορία τέλος που μπορεί να διαβαστεί εύκολα από μικρούς και μεγάλους και ιδιαίτερα από ανθρώπους του βουνού που έχουν μάθει αντί να μιλούν, να κελαηδούν σαν νυχτολούλουδα.