Τόποι τόπι

[ΚΗΦΙΣΙΑ]

Σταματάει ο σκύλος μου, σταματάω κι εγώ.
Ξεκινάει ο σκύλος μου, ξεκινάω κι εγώ.
Ακόμη δεν κατάλαβα αν βγάζω εγώ το σκύλο μου
ή αν ο σκύλος μου με πάει βόλτα. Καθώς λιγάκι
σκέφτομαι, λιγάκι σταματάει, όπως τώρα π.χ.
που μεταφράζω από μνήμης Βαλερί:
“Todo comienza para una interrupcion”.
Μα τι σκυλί φεγγάρι είναι αυτό απόψε
πάω να ζυγώσω, απομακρύνεται,
πάω να του ξεφύγω και μ’ ακολουθεί,
τις νύχτες με βγάζει το σκυλί μου βόλτα
στην οδό Μπάι-πας, πηγαίνω κι έρχομαι
κι ο τόπος έχει μιαν ησυχία Ελλάδος
σε πτώχευση, ο κήπος βγάζει σχεδόν
όλο το φως του σε σκοτάδι, κάτι νεογνά
φύλλων έχουν αφή από χέρι βρέφους
μου ψιθυρίζουν γλυκά πως η δόξα δεν υπάρχει
-ένα άχρηστο άκουσμα είναι ο ποιητής- εμένα
ν’ ακούς τον ηττημένο του κοχλία, δέκα χρόνια
αν δεν σας φαίνονται λίγα, να μην έχουμε ανάγκη
αναγνώστες, να μοιραζόμαστε ο ένας
τα γραπτά του άλλου και με χαρά να πάμε παρακάτω
σε άλλα γραπτά, σε άλλα μάτια, να περνάν τα βλέμματα
που ανταλλάσσουμε σε κείνα των παιδιών
που μας βλέπουν γύρω απ’ το τραπέζι της Κυριακής
με το αρνάκι και τις πατάτες στο φούρνο



(Από την έκδοση)