Η συνωμοσία του σταυρού

Ο ήχος του τηλεφώνου ήχησε παράταιρα μέσα στη νύχτα...
«Δεσποινίς Βαρσάφσκι;» Η φωνή ήταν παράξενη, ουδέτερη, σε μια απροσδιόριστη χροιά.
«Χαίρομαι που σας βρίσκω επιτέλους στο σπίτι. Ερευνάτε την υπόθεση με τα πλαστά χρεόγραφα της μονής, σωστά;»
«Ποιος είναι;»
«Ένας φίλος. Μπορείτε να με αποκαλείτε amicum curiae. Μη συνεχίζετε, δεσποινίς Βαρσάφσκι. Έχετε πολύ όμορφα γκρίζα μάτια. Δε θα μου άρεσε να δω πώς θα γίνουν όταν τους ρίξει κάποιος βιτριόλι»...

Ο φόβος παρέλυσε το κορμί της. Ποτέ δεν ήθελε να αναλάβει αυτή τη σκοτεινή υπόθεση. Τώρα, είχε ένα λόγο παραπάνω· η ζωή της βρισκόταν σε κίνδυνο. Ξαφνικά, θυμήθηκε τα λόγια που είχε ανταλλάξει με τη μητέρα της, λίγο πριν τη χάσει για πάντα από κοντά της...

Από το οπισθόφυλλο του βιβλίου