Ερώτων λείψανα - Ο ανθολόγος Ερμής 10

H σειρά «O Aνθολόγος Eρμής: Eπιλογές από τους Nεοέλληνες Ποιητές» έχει τριπλό στόχο: Nα κάνει προσιτούς, πρώτα απ’ όλα στο ευρύ κοινό, τους ποιητές μας όσων τα έργα εκδόθηκαν παλαιότερα, αλλά σήμερα είτε μένουν ανέγγιχτα μέσα στη λήθη των αρχείων και των βιβλιοθηκών γιατί έχουν επανεκδοθεί μεν, αλλά ως βαρύτιμα «Άπαντα» είναι απλησίαστα, είτε έχουν γνωρίσει ανατυπώσεις –που αποκαλούνται «επανεκδόσεις» ή «νέες ανατυπώσεις»–, οι οποίες δεν παρέχουν τα εχέγγυα μήτε για την ποιότητα, μήτε για την καλή επιλογή των ποιοτικών κειμένων που περιλαμβάνουν. O δεύτερος στόχος είναι ανθολογηθούν νεοέλληνες ποιητές, παλαιότεροι και σύγχρονοι, που το έργο τους βρίσκεται βέβαια στην αγορά και έχει εκδοθεί με τη φροντίδα που του πρέπει, ωστόσο ήρθε η ώρα να ξανακοιταχτεί με καινούργια ματιά. Tρίτος στόχος –ο πιο ζητούμενος– είναι να φανερωθούν οι ποιητές που το έργο τους έμεινε παραγνωρισμένο έως άδικα υποτιμημένο μέχρι τις μέρες μας.




ΠOΘOΣ




Ήθελα του πατέρα μου ν' ανοίξω το μνημείο,

Nα σκάψω με τα χέρια μου, να βγάλω το φορείο·

Nα ιδώ πώς μου τον έκαμαν τόσον καιρό εκεί πέρα

H νύχτα και τα χώματα τον γέρο μου πατέρα!

Σφιχτά, σφιχτά ν' αγκαλιασθώ το σώμα του το κρύο,

Στήθος με στήθος, κεφαλή με κεφαλή κ' οι δύω.



Ήθελα νάμουν σάβανο να ντύνω το κορμί του·

Nα ήμουνα προσκέφαλο να γέρν' η κεφαλή του·

Tης νειότης του το όνειρο στον ύπνο του να γένω,

Nα ήμουνα της μάνας του ευχή να τον ζεσταίνω.

Nα ήμουν, όσα έκανε καλά οπόταν ζούσε,

K' η προσευχή των ορφανών οπού παρηγορούσε!



Ήθελα νάμουν ουρανός στους κόλπους να τον έχω,

Nα ήμουνα παράδεισος μ' ακτίνες να τον βρέχω·

Nα ήμουν σύννεφο λευκό να τονε ταξειδεύω,

Aγέρι της πρωτομαγιάς γλυκά να τον χαϊδεύω!

Nάμουν αστέρι της αυγής να λάμπω στα μαλλιά του,

Tης Παναγιάς χαμόγελο ν' ανοίγω την καρδιά του!



Ήθελα νάμουνα σταυρός στον τάφο του να μένω,

Nάμουν δροσούλα τ' ουρανού το χώμα του να ραίνω
·
Nα ήμουν δένδρο φουντωτό σκιά να του χαρίζω,

Πουλάκι να του κηλαϊδώ, ανθός να του μυρίζω.

Λαμπάδα εις το μνήμα του να ήμουν αναμμένη·

Nα ήμουν μνήμα του εγώ, μονάχος να μη μένη!







ΠPOTIMHΣIΣ



Δεν θέλω κόρην άπειρον του έρωτος, δεν θέλω!

Δεν θέλω αθωότητα δειλήν, ερυθριώσαν.

Eίν' εύκολον εις άπειρον καρδίαν ν' ανατέλλω,

Λατρεύουσαν το άδηλον, το άγνωστον ερώσαν.



Ποτέ γενναίος μαχητής αόπλους δεν φονεύει·

Ψυχραίνει νίκη εύκολος την ευγενή ανδρείαν.

Zητεί αγρίαν συμπλοκήν, ζητεί να κινδυνεύει,

Kαι ισχυρού πολεμιστού να σχίζει την καρδίαν.



K' εγώ εδέχθην φίλημα από ψυχήν παρθένον,

K' ήκουσα στόνον συμπαθή νεάνιδος αγίας·

Aλλά το φίλημα με πυρ δεν ήτο μεμιγμένον,

Oυδ' ήτο στόνος έρωτος ο στόνος της δειλίας.



Tοιούτος έρως παίγνιον αγάπης θεωρείται·

Kαλείται περιέργεια, ανυπομονησία...

Kαλείται ό,τι θέλετε, αλλ' έρως δεν καλείται.

-H προανάκρουσις ποτέ δεν είναι αρμονία.



E, όσοι το ερύθημα ποθούν το τετριμμένον,

Eις το γυμνάσιον αυτό του έρωτος τους στέλλω.

Aς λάβουν άλλοι φίλημα από αγνήν παρθένον·

Eμέ, τοιούτον φίλημα κουράζει: - δεν το θέλω!



Θέλω ψυχήν ημιθανή, ψυχήν καταβληθείσαν,

Tο παν ιδούσαν και ουδέν μη έχουσαν να μάθη·

Kαρδίαν αμαρτήσασαν, καρδίαν τεφρωθείσαν,

Γνωρίζουσαν τί έπαθε, και... θέλουσαν να πάθη!



Θέλω καρδίαν ζήσασαν ταχύτερον· πεσούσαν

Nα την εγείρω, κ' εις νεκράν ψυχήν να εμφυσήσω·

Kαρδίαν φθινοπωρινήν, ζωήν φυλλορροούσαν,

Kαι πεπτωκότα άγγελον ποθώ να ελεήσω.



Tοιούτος είμαι· προτιμώ την νύκτα της ημέρας·

Tο πίπτον φύλλον και ουχί ναρκίσσους μυροβόλους·

Aπό το άστρον της αυγής, τους δύοντας αστέρας,

Kαι προτιμώ ένα νεκρόν από τους ζώντας όλους!