Η ροδιά που ξέχασα

ΑΚΡΩΤΗΡΙ ΚΑΠΟΙΑΣ ΕΛΠΙΔΑΣ

Δύσκολο να πεις, από ποιον
ωκεανό πηγάζει αυτός
ο αέρας.
Μπαχάρια όμως κουβαλά,
ψάρια αλατισμένα.
Σκορβούτο κι άγρια γενιά.
Μέσα στ’ αέρινα πανιά,
φωνές και λίπος παλαιωμένο.
Απ’ τις πλαγιές ξεχύνεται,
θόρυβος δουλεμένος,
αρχέγονος θρήνος,
μητρικός, μέσα στους βράχους
σμιλεμένος.
Ορδές αλόγων σκέπασαν την κοίτη,
αίμα και πόνο κουβαλούν,
ζωσμένα ή κεντημένα,
με το κουφάρι της γραφής,
και τ’ ορίζοντα τα μακρινά
τα χέρια


***


ΑΛΚΗΣΤΗ ΚΑΙ ΣΙΣΣΥΦΟΣ

Η Άλκηστη τον Σίσσυφο
αγάπησε παράφορα.
Κάθε που ο βράχος κάτω,
κατρακυλούσε στην αρχή,
ένα φιλί στο μάγουλο,
και μια δυνατή σπρωξιά
στον ώμο τον κερνούσε, να σωθεί.
Ο Σίσσυφος με τον καιρό βαρέθηκε,
αγάπη δεν του έμοιαζε αυτή,
κι ένα πρωί που η Άλκηστη έλουζε τα μαλλιά της
τον λόφο εδρασκέλησε, και από τότε
εχάθη


***


Η ΡΟΔΙΑ ΠΟΥ ΞΕΧΑΣΑ

Δε θυμάμαι αν
η ροδιά που μεγάλωσα,
ήταν κοντά στο παράθυρο μου.
Λησμόνησα αν ήταν στην άκρη
ή τη μέση της αυλής.
Μου διαφεύγει αν υπήρξε καρπερή
ή κατάξερη.
Ξεχνώ ακόμα, αν η γιαγιά
της είχε δώσει κάποιο άλλο όνομα
ή απλά τη φώναζε ροδιά.
Θυμάμαι όμως, πως ο παππούς
τη φρόντιζε όταν τον είχε ανάγκη.
Ξέρω σίγουρα σας λέω,
ο παππούς και η ροδιά
κοιμήθηκαν αντάμα