Χάλια

Ο Νικόλας βουλιάζει στην απελπισία και την απόγνωση, κάθε μέρα κάνει κι από ένα βήμα προς την κατάθλιψη. Μόνη του παρηγοριά, η καταχρήσεις. Μόνο του στήριγμα, ο επιστήθιος φίλος του Γιάννης.

Ο Δέσποινα έχει μία ευχάριστη ζωή. Είναι όμορφη, σπουδάζει, εργάζεται, συντηρεί ένα τακτοποιημένο διαμερισματάκι, διασκεδάζει με την καλύτερή της φίλη την Δήμητρα, έχει και τον Γιώργο που την αγαπάει.

Ένα βράδυ, σε ένα μπαρ στα Εξάρχεια, ο Νικόλας συναντά την Δέσποινα και της αφηγείται ιστορίες.

Και τότε, αυτήν τη νύχτα, ξεσπά η θύελλα.

Το πού θα καταλήξει η συνάντηση δύο ανθρώπων με αντίθετους βίους βρίσκεται στο επίκεντρο του μυθιστορήματος του Μανώλη Παπαντωνίου "Χάλια".

Μικρός πίστευε πως ο έρωτας είναι κάτι υπέροχο. Κάτι που σε κάνει να θες να γίνεις ένα με τον άλλον. Να θες να μοιράζεσαι τα όνειρά σου και τις ελπίδες σου. Ένα μαγικό συναίσθημα. Σαν τα χριστουγεννιάτικα δώρα. Να τα πάλι τα Χριστούγεννα. Ίσως γι’ αυτό τα σιχάθηκε. Επειδή τα Χριστούγεννα είναι σαν τον έρωτα. Ένα ωραίο περιτύλιγμα δώρου που όμως εντέλει είναι άχρηστο. Μικρός νόμιζε ότι ένιωθε τόσο πολλά. Ήταν μεγάλος υπέρμαχος του έρωτα. Έλεγε πως ο έρωτας ήταν η κινητήριος δύναμη του κόσμου. Μετά... Μετά μεγάλωσε.