Δέκα χρόνια και πενήντα τέσσερις μέρες

    Ξημέρωμα 23ης Ιουνίου 1996...

    Τον Ανδρέα, τον Ανδρέα της Ελλάδας και του λαού της, το δικό μου Ανδρέα, τον έχει αγκαλιάσει η ιστορία, λίγες στιγμές πριν. Τον οδηγεί στο βάθρο που έχει φτιάξει γι' αυτόν ο λαός, ο λαός που τον λάτρεψε, με μια μαγική σχέση, ερωτική, μοναδική. Αυτός ο λαός που τον γνώριζε και τον φώναζε μόνο "Ανδρέα". Και ο "Ανδρέας" τους ήξερε να ανταποδίδει αυτή την ανεπανάληπτη αγάπη, κυρίως σ' εκείνες τις μοναδικές στιγμές επικοινωνίας, απ' τις εξέδρες των προεκλογικών ομιλιών, όταν άπλωνε τα χέρια με το μαγικό τρόπο που μόνο αυτός γνώριζε, τότε που λες και τους αγκάλιαζε όλους και τον αγκάλιαζε και ο κόσμος, τότε που αυτή η σχέση κορυφωνόταν, έπαιρνε μυθικές διαστάσεις, που δεν μπορεί να περιγράψει ούτε ιστορικός ούτε πολιτικός ούτε συγγραφέας...

    Ξημερώνει η 23η Ιουνίου 1996 και ο Ανδρέας περνάει στην ιστορία, έχει περάσει λίγες στιγμές πριν, η Ελλάδα θα πορεύεται πια χωρίς αυτόν, ο λαός θα τον αγκαλιάζει πια μόνο με τη μνήμη, η νέα γενιά, που τόσο λάτρεψε, αυτή που έρχεται, θα τον μαθαίνει στα σχολεία και απ' τις αφηγήσεις όσων τον γνώρισαν...

    Κενό, απέραντο κενό...