Η Λουίζα στην άκρη του κόσμου

Και γιατί θα ’πρεπε να με απασχολεί η Λουίζα και μάλιστα εδώ, στην άκρη του κόσμου; σκέφτηκε μόλις την είδε, προσπαθώντας να απαντήσει με μιαν ερώτηση στο ξαφνικό πετάρισμα στο στήθος του. Ήταν με μιαν άλλη, συνομήλική της, ξεπερασμένες ελαφρώς εμφανισιακά και οι δύο, με φαρδιά γυαλιά και παντελόνια και ημιδιαφανείς πουκαμίσες πάνω απ’ το μαγιό, και καθιστές μιλάγανε με τον όρθιο Τάκη, που τον ήξεραν από παλιά και που τώρα είχε αυτές εδώ τις ομπρέλες στην παραλία. Τράβηξε το βλέμμα από πάνω τους και κοίταξε αλλού, παρακάτω, σε κάμποσα «αλλού», στο βιβλίο που κράταγε, στις ξαπλώστρες όπου νιαούριζε ένα μικρό, στη θάλασσα που έδειχνε κρύα, ούτε ήξερε πού κοίταξε, κοίταξε πέρα ας πούμε και ρούφηξε μια μικρή γουλιά καφέ, ενώ θέλοντας και μη τις άκουγε που κουβεντιάζανε μεταξύ τους. Ο Τάκης είχε αρχίσει να καταβρέχει την άμμο για να μη σηκώνεται και μπαίνει στα ποτά, στα μάτια, στα σάντουιτς, ενώ εξηγούσε ταυτόχρονα κάτι σ’ έναν Θωμά απ’ τα παλιά, ο οποίος από τότε που τον θυμόταν είχε μια μανία να ξύνεται αδιάκοπα.