Η αιγαιοπελαγίτικη λαϊκή αρχιτεκτονική

Το θέμα μας οδηγεί με μοναδικό φως στο απέραντο μπλε-γαλάζιο-λουλακί του Αιγαιοπελαγίτικου ουρανού και θάλασσας. Κυρίως στον Κυκλαδικό χώρο και στις ακτές του Αιγαίου, με καθαρότητα σε έκταση, η οριζόντια της θάλασσας και η καμπύλη του ουράνιου χώρου, με την πορεία του ήλιου ανατολή-δύση να υπαγορεύουν την κάθετη από ουρανό στη γη και αντίστροφα, μεταφέροντάς μας στις ενωτικές του απόλυτου άσπρου των ασβεστωμένων σπιτιών και εκκλησιών στα νησιά μας. Με μεταφυσική πίστη στο Θεό, αλλά και τη μόνη φυσική νοητή γραμμή σύνδεσης με το Σύμπαν και τη δημιουργία του – αναγκαίας συνύπαρξης του συμβόλου της σωματικής ζώσης ανθρώπινης παρουσίας μαζί τους, για μια δυνατότητα να είναι εναρμονισμένα άδηλα και πραγματικά στον χώρο, με κοινό γνώρισμα τη γεωμετρικότητα στη δημιουργία τους.

Our subject takes us to the endless and uniquely luminous cyan-indigo-aqua blue of the Aegean sky and sea. Above all to the translucent expanses of the Cyclades and the Aegean coast, the horizontal of the sea and the curved vault of the firmament, with the East-West trail blazed by the sun dictating the vertical connecting heaven to earth and vice versa, taking us via the unifying whiteness of the whitewashed houses and churches to our islands. With a metaphysical belief in God, but also the only natural conceptual line of connection with the Universe and its creation—of a necessary coexistence of the symbol of Man’s embodied human with them, so they may harmonize latently and actually in space, with geometricity a common denominator in their creation.