Παραμυθιάσματα

Παραμύθια για μικρά και μεγάλα παιδιά, γεμάτα γλυκύτητα και κοινωνικό προβληματισμό που απορρέει από την μαχόμενη ζωή της Αλίκης Παπαδομιχελάκη. Με το μέλι της αγάπης για την Ζωή του Ανθρώπου και της Φύσης!

Απόσπασμα από το παραμύθι « Ο Βασιλιάς κι ο Γελωτοποιός»:

«Βασιλιάς, σύμβουλοι, υπασπιστές κι ο γελωτοποιός όλοι έμεναν κάτω απ’ την ίδια στέγη. Καθένας στη δουλειά του και το πόστο του, όλοι μαζί Κάστρο, Βασίλειο.

Ο βασιλιάς βασίλευε το βασίλειο, οι σύμβουλοι το Στέμμα, Οι υπασπιστές στηρίζανε Στέμμα, συμβούλους. Κι ο γελωτοποιός βασίλευε, με το γλυκό και πικρό του χιούμορ, τις μαύρες ώρες της βασιλείας.

Ο βασιλιάς γυναίκα και παιδιά δεν είχε. Γυναίκα του το Βασίλειο, παιδιά του οι σύμβουλοί του. Λαός του οι υπασπιστές. Κι ο γελωτοποιός ήταν κομμάτι απ’ την καρδιά, μια σταγόνα συνείδησης.

Δεν ήθελε τον πόλεμο ο βασιλιάς. Άνθρωπος πράος ήτανε κι ειρηνικός από γεννησιμιού του. Έπρεπε να τον κάνει του λέγανε οι σύμβουλοι. Να μεγαλώσει το Βασίλειο, τη Βασιλεία να επικυρώσει. Την ύπαρξη συμβούλων και υπασπιστών να εδραιώσει. Να ξεφορτώνεται καμιά φορά τον μπούφο του. Να ξαλαφρώνει τη συνείδησή του. «Τι σόι βασιλιάς θά ‘τανε δίχως πόλεμο», επέμεναν οι σύμβουλοι.

Σύμβουλοι και υπασπιστές δε στενοχωρηθήκανε σα χάσανε τον Βασιλιά. Στο άψε-σβήσε διάλεξαν έναν Αντιβασιλιά. Έτριβαν τα χέρια από χαρά, πού ‘χανε τώρα πρόσχημα πόλεμο να κηρύξουν στο γείτονα λαό. Άλογα καβαλίκεψαν, σημαίες εσηκώσανε. «Τον αιχμάλωτο Βασιλιά να απελευθερώσουνε».


Κι εμένα μου απόμεινε το ερωτηματικό. Ο γελωτοποιός ήταν στ’ αλήθεια η αιτία, π’ άρχισε κείνη η εκστρατεία ενάντια στο λαό;»