Της ψυχής μου το μελάνι

Το πλήρωμα του χρόνου

Οχλοβοή, οδοιπορικό και σθένος.
Παράπηγμα αλληλένδετων ευκαιριών.
Ζώντας σε ένα μισαλλόδοξο και αέναο ψέμα.
Κι αναρωτιέμαι το γιατί και πώς.
Μπαίνω σε μία σκοτοδίνη, έναν λήθαργο υπνωτικό.
Κι έτσι, πορεύομαι στο τώρα, αφήνοντας πίσω μου το μένος.
Μένος μιας αδιάλειπτης αλήθειας.
Και η αλήθειά μου είναι ότι είμαι ζωντανός.
Το πλήρωμα του χρόνου, μέσα από αιώνες μοναξιάς.
Αναμνήσεις ενός κόσμου που δεν υπάρχει πια.
Οικοδομήθηκε ένας άλλος, πιο στιβαρός στη θέση του.
Στόχος μου είναι ν' αγγίξω τον ουρανό.
Και να πετάξω εκεί ψηλά, στου αγέρα τη χάρη.
Στρέφοντας το βλέμμα μου στη γη, διακρίνω όλα τα στραβά του κόσμου.
Ένας κόσμος, ενίοτε άδικος, ενίοτε πρόσχαρος και καλοσυνάτος.
Με ένα απρόβλεπτο και απροσδόκητο σκίρτημα ψυχής, διαπερνώ τον ήλιο…
Σαν να μπαίνω στον πυρήνα του.
Σαν κρατήρας συναισθημάτων.
Πατρογονικά έθιμα, μέσα από τις στάχτες των αιώνων.
Εκεί που οι γνώμες και οι στοχασμοί, μπαίνουν σε καλούπι.
Εκεί που δεν υπάρχει ελευθερία λόγου. Μόνο σήψη και δυσωδία.
Δεν βρήκα ούτε ένα αποκούμπι να παρηγορηθώ, να γύρω το πλευρό μου.
Το μόνο που μου επιφυλάσσει η μοίρα μου είναι ένα στερνό αντίο.
Αδιάφορες αντιξοότητες και ένας βαρυσήμαντος σπαραγμός.
Προσβλέπω το μέλλον σαν ενόραση.
Κι έτσι απρόσκλητα έρχεται η χαρά, η αγαλλίαση.
Χαρά για το μεγαλείο του ανθρώπου και της φύσης.
Ακολουθώ τα χνάρια σου, στης χαράς αυτής της λησμονιάς.
Καρτερώ τη συντροφιά σου… Το περιπαικτικό σου βλέμμα.
Και πώς χωρίς εσένα θα ξημερώσουν οι νέες μέρες της ελπίδας.
Δίνω την ύστατη μου μάχη, να κρατηθώ μακριά σου.
Κι ας μου έταζες δώρο την κρυφή σου αγάπη.
Δεν μου μένει πλέον τίποτα, παρά να πορευτώ μονάχος και ακέραιος.
Και είναι δύσβατος και κακοτράχηλος ο δρόμος.
Κάτι σαν Επιτάφιος η θύμισή σου.
Με λουλούδια και άνθη στρωμένος.
Μου έταζες Γη και Ύδωρ.
Όμως εγώ χωρίς εσένα έγινα παρανάλωμα του πυρός.
Φωτιά που μετουσιώθηκε σε στάχτη και διασκορπίστηκε στους πέντε ανέμους,
από αυτούς που μένουν πίσω στη ζωή.