Υπομονή Θέλει

«Τον έναν χρόνο που ζήσαμε στην Αθήνα δεν τον θυμάμαι καλά, γιατί μού έδιναν πολλά φάρμακα και είναι όλα λίγο θολά..»
Στο βιβλίο που κρατάτε στα χέρια σας κείμενο και εικόνα μοιάζουν να χτίζουν βαθμιαία την ιστορία ενός ανθρώπου που προοδευτικά χάνεται, καθώς το πλήθος των εσωτερικών συγκρούσεων, καθρέφτισμα αντίστοιχων κοινωνικών, δε βρίσκουν χώρο να ανοιχτούν και η διεργασία παγώνει: κοινωνικές νόρμες και επιθυμίες, ανάγκη για αυτονομία και ασφάλεια, επιταγές οικογενειακές και ανάγκες προσωπικές, απουσία και παρουσία.


Οι ψυχικές ασθένειες για χρόνια ήταν ένα ζήτημα ταμπού για την ελληνική κοινωνία. Ο στιγματισμός αποτελούσε έναν διαρκή φόβο για τα άτομα που βίωναν επεισόδια κατάθλιψης. Στο παρελθόν μάλιστα όταν η ψυχολογία και η ψυχιατρική δεν είχαν εξελιχθεί ως επιστήμες οι άνθρωποι που βίωναν ψυχικά προβλήματα αντιμετωπίζονταν με βάναυσο τρόπο (ηλεκτροσόκ, εγκλεισμοί κτλ).

Στο κόμικς Υπομονή Θέλει το κείμενο και η εικόνα μοιάζουν να χτίζουν βαθμιαία την ιστορία ενός ανθρώπου που προοδευτικά χάνεται, καθώς το πλήθος των εσωτερικών συγκρούσεων, καθρέφτισμα αντίστοιχων κοινωνικών, δε βρίσκουν χώρο να ανοιχτούν και η διεργασία παγώνει: κοινωνικές νόρμες και επιθυμίες, ανάγκη για αυτονομία και ασφάλεια, επιταγές οικογενειακές και ανάγκες προσωπικές, απουσία και παρουσία.

Το κόμικς είναι δουλειά του πολυβραβευμένου Θανάση Πέτρου (Οι Όμηροι Του Γκαίρλιτς, Το Γιούσουρι, Η Μεγάλη Βδομάδα του Πρεζάκη, Γρα-Γρου) και της Μαρίας Παναγιώτου, ο πρόλογος έχει γραφτεί από τον ψυχίατρο Λυκούργο Καρατζαφέρη.