Αλληλογραφία

[...] Επίμονος αναζητητής του μέτρου, σε πενήντα περίπου βιβλία του, του μέτρου που γνώριζε ότι δεν υπάρχει ή το εξίσωνε με το μέτριο, εραστής του ονείρου που ήξερε ότι οδηγεί στον εφιάλτη του θανάτου, αυτού του αδυσώπητου ισόβιου εχθρού του, που, αν μη τι άλλο, επέτυχε να μην του υποταχθεί μοιρολατρικά, στην "Αλληλογραφία" ο Ι. Μ. Παναγιωτόπουλος αποφαίνεται τελεσίδικα ότι η ζωή είναι δυσεξιχνίαστο μυστήριο και ο άνθρωπος ακατανόητο κατασκεύασμα, που ισορροπεί ανάμεσα στο ένστικτο και την κοινωνικότητα· που ξεγελά με κάποιες κορυφαίες ενέργειές του και απογοητεύει με τις άλλες πράξεις του.

Η ζωή και ο έρωτας, η ευθύνη και η έννοια της ελευθερίας, η τραγικότητα της ζωής ενός ανθρώπου δέσμιου, που όσο κατακτά τη γνώση, τόσο του τρώει τα σωθικά, όπως ο αετός το συκώτι του Προμηθέα, μπαίνουν για τελευταία φορά επί τάπητος. Μάλιστα, ο ανήσυχος και απρόβλεπτος αυτός συγγραφέας, όπως δείχνουν και οι απρόοπτες ειδολογικές και οι αφηγηματικές επιλογές του, εξέπληξε στην "Αλληλογραφία" μάλλον και μούδιασε με τις μη αναμενόμενες αλλαγές του τους συνήθεις αναγνώστες του και την παραδοσιακή κριτική [...]