Αυτά δεν λέγονται

«Κατά τη διάρκεια μιας συνέντευξης δημοσιοποίησα ότι μεταξύ οκτώ και εννέα ετών έπεσα θύμα επανειλημμένων κακοποιήσεων και σεξουαλικών επιθέσεων από έναν κληρικό, εκπαιδευτικό στο σχολείο Λα Σάγιε. Την επομένη, ορισμένες εγχώριες εφημερίδες αναπαρήγαγαν την είδηση, κι έτσι ξεκίνησε ένα ξέφρενο παραλήρημα στα μέσα ενημέρωσης, όπου ήμουν το επίκεντρο και ο πρωταγωνιστής: δελτία ειδήσεων, περιοδικά, ραδιόφωνα, ξένα μέσα…»

«Μ’ έχουν ρωτήσει αν κρατάω κακία στον άνθρωπο που κατέστρεψε την παιδική μου ηλικία, και είναι πολλοί αυτοί που φαίνεται να έχουν εκπλαγεί με την απάντησή μου. Όχι, δεν του κρατάω κακία, αυτή είναι η αλήθεια, ίσως επειδή το βλέμμα μου είναι ακόμη αποκλειστικά στραμμένο στον εαυτό μου. Προς το παρόν, με ανησυχεί το παιδί κι ό,τι κρατάω απ’ αυτό μέσα μου. Δεν υπάρχει χώρος στον άνθρωπο που είμαι τώρα για να τον αφιερώσω στον δήμιο και σ’ εκείνους που τον συγκάλυψαν. Αυτό θα έπρεπε να είναι έργο όσων φτιάχνουν και εφαρμόζουν τους νόμους. Αλλά θέλω να είμαι ειλικρινής και οφείλω να ομολογήσω ότι, αν υπάρχει κάτι που δε θα μπορέσω ποτέ να συγχωρήσω στον Αδελφό και στο σχολείο που ακρωτηρίασε την παιδική μου ηλικία, είναι το τραύμα που προκάλεσαν στη μητέρα μου. Το δικό μου κατάφερα να το επεξεργαστώ, να το βιώσω και να το φιλτράρω όσο καλύτερα μπορούσα. Το τραύμα, όμως, πάνω στη μητέρα μου δεν το συγχωρώ.»