Το τραγούδι της Φλέρυς

Γνώρισα εκείνο το ξωτικό, την αλλοδιαστασιακή εκείνη ύπαρξη που σε ανεβοκατέβαζε στα πλέον υψίσυχνα αιθερικά πεδία με την κρυστάλλινη, βελούδινη, μεταλλική, απαστράπτουσα (σαν λάμπα νέον σε παλιά βιτρίνα) φωνή της, πηγάδι με ανεμόσκαλα που χρησιμοποιούσαν οι αγγέλοι κάθε που τους κατέβαλλε της βαριάς υλοενέργειας ο πυρετός... Τη γνώρισα εκείνη τη μάγισσα των ξεχασμένων ημιτονίων, που δημιουργούσε δικές της αρμονικές, υπόκωφες, αδιόρατες για το κοινό ανθρώπινο αυτί (αλλά απολύτως υπεραισθητές για τον εσώτερο νου)... Τη γνώρισα εκείνη τη θεότητα που περπατούσε με σανδάλια ανθρώπινα στην καυτερή λάσπη των τροπικών πόθων, εκείνη την άτυπη βουδίστρια με τα αρωματικά στικς μονίμως αναμμένα (είχε πρόβλημα στην Αμερική με τους συνιδιοκτήτες/συνενοικιαστές στην πολυκατοικία, όπως μου μετέφερε με χαμηλή φωνή η επιστήθια φίλη μου Δέσπω Διαμαντίδου - μιλούσε σιγανά όταν ήθελε να δείξει τον απόλυτο σεβασμό της σε ένα φαινόμενο, φυσικό ή ανθρώπινο, που δεν το κατανοούσε, που υπερέβαινε την απαράμιλλη ενσυναίσθησή της)... [...]