Φιλοσοφικές φιλίες

Αρόν και Σαρτρ, Σαρτρ και Μερλώ-Ποντύ, Φουκώ και Ντελέζ, Ντελέζ και Γκουαταρί, Λεφόρ και Καστοριάδης, Ρικέρ και Ντεριντά, Λεβινάς και Ντεριντά.

Πώς γεννήθηκαν αυτές οι φιλίες μεταξύ φιλοσόφων που σημάδεψαν τον καιρό τους; Τι είναι εκείνο που καθιστά τα «ζευγάρια» αυτά τόσο ξεχωριστά, και τι μας λέει για την εποχή τους και τα διανοητικά της διακυβεύματα; «Γιατί ήταν εκείνος· γιατί ήμουν εγώ», έγραφε ο Μονταίνιος για τη φιλία που τον συνέδεε με τον Λα Μποεσί, την ίδια στιγμή που αναφωνούσε: «Ω, φίλοι μου, δεν υπάρχει ούτε ένας φίλος».
Ο Francois Dosse στηρίζεται στην αλληλογραφία τους, σε λιγότερο γνωστά γραπτά τους, σεμαρτυρίες, προκειμένου να φωτίσει την οικειότητα σε αυτές τις φιλικές σχέσεις, οι οποίες σφραγίστηκαν από μια συναισθηματική εγγύτητα που ωστόσο δεν απέκλειε τη διαρκή αναζωπύρωση της ζηλοτυπίας και της αντιπαλότητας, της πίκρας και της εχθρότητας. Η ένταση του ανταγωνισμού συνυπήρχε με την εντυπωσιακή συμφιλίωση, ενίοτε μετά θάνατον.

Μέσα από αυτές τις διασταυρούμενες διαδρομές, ανασυγκροτείται ολόκληρο το δεύτερο μισό του 20ού αιώνα, με όλες του τις διενέξεις, τις ρήξεις και τις κοινωνικές εκρήξεις.