Τα κορίτσια της ομίχλης

Στο τέλος του κόσμου — ή ίσως στη μέση του πουθενά — υπάρχει ένα μικρό, σχεδόν ξεχασμένο χωριό: η Μπουκόινα. Χτισμένη στη Γκόρα, μια επαρχία της Αλβανίας, η Μπουκόινα κατοικείται από τους Γκοράνους, μια εθνοτική μειονότητα με ξεχωριστή γλώσσα, δικούς της θρύλους και τελετουργίες, και καταγωγή που, κατά πολλούς, φτάνει πίσω στους Βογκομίλους. Οι ντόπιοι λένε πως εκεί ο ήλιος ανατέλλει δύο φορές την ημέρα και το φεγγάρι δύει δύο φορές κάθε αυγή.

Ο αρχαίος αυτός οικισμός φιλοξενεί ανθρώπους από διαφορετικές ρίζες: από τους όμορφους Βλάχους και τους σοφούς Εβραίους έως τους γενναίους ορεινούς πληθυσμούς. Είναι ένας τόπος όπου «οι άντρες γκριζάρουν πριν καλά καλά γίνουν άντρες και βλέπουν καθαρότερα τη νύχτα παρά τη μέρα», όπως λέει η Μάικα — μια γυναίκα που φημολογείται πως ζει εδώ και 300 χρόνια, ξεχασμένη από τον θάνατο.
Μέσα σε αυτόν τον μικρόκοσμο της αλβανικής Γκόρας, όπου το νέο καθεστώς προσπαθεί να επιβάλει τους κανόνες της δικτατορίας του προλεταριάτου με τη σκληρότητα που χαρακτήρισε τη δεκαετία του ’50, εκτυλίσσεται η ιστορία του μυθιστορήματος. Όλα ξεδιπλώνονται μέσα από τη διεισδυτική και καχύποπτη ματιά ενός παιδιού, που παρατηρεί τον κόσμο να αλλάζει γύρω του.

Η ωμή και βίαιη προσπάθεια να ξεριζωθεί η μνήμη και η ταυτότητα του ανθρώπου μετατρέπεται σε επίθεση κατά καθετί ανθρώπινου: της γης και της ιδιοκτησίας της, των παραδοσιακών βοσκοτόπων της παραμεθορίου, των εθίμων του γάμου και των εορτών όπως του Αγίου Γεωργίου, των προσευχών της Μάικας, ακόμη και των τραγουδιών των κοριτσιών. Είναι μια εποχή όπου ο χρόνος παγώνει και ο πολιτισμός κινδυνεύει να σβήσει, μαζί με τις φωνές εκείνων που τον κουβαλούν.