Στεγαστική αποκατάσταση των προσφύγων του 1922 στις πόλεις ΜΕΤΑΧΕΙΡΙΣΜΕΝΟ

Το βιβλίο είναι αποτέλεσμα πρωτότυπης έρευνας για την ανάδειξη
του πλαισίου εγκατάστασης των προσφύγων της μικρασιατικής καταστροφής στις πόλεις, με επίκεντρο την πρώτη δεκαετία από την άφιξη. Παρουσιάζονται τα έκτακτα μέτρα, η νομοθετική παραγωγή, τα στεγαστικά προγράμματα, οι όροι ένταξης, η ίδρυση των συνοικισμών, οι μορφές αυτοστέγασης. Σημείο εστίασης αποτελεί ο σχεδιασμός των φορέων που ανέλαβαν το έργο αλλά και οι πολιτικοκοινωνικές στοχεύσεις που υπηρετήθηκαν μέσω αυτού. Υπό εξέταση τίθενται παράλληλα οι επιδιώξεις των ελληνικών κυβερνήσεων σε ευρύτερο επίπεδο, μιας και επηρέασαν
αποφασιστικά στη διαμόρφωση της θέσης κάθε πρόσφυγα στην κοινωνική πυραμίδα,
με άμεσο αντίκτυπο στον τρόπο στέγασης.

Στην αποτύπωση του παραπάνω πλαισίου συμβάλλει η παρακολούθηση
των διαδικασιών ίδρυσης του πρώτου αστικού προσφυγικού συνοικισμού της χώρας, του συνοικισμού Βύρωνος: από την ανοικοδόμηση των πρώτων οικημάτων στους πρόποδες του Υμηττού μέχρι τη γέννηση μιας προσφυγούπολης, με τη σχεδόν ταυτόχρονη ανάδυση πολλών συνοικισμών στα πέριξ. Η έρευνα εμβαθύνει στις εσωτερικές διαφοροποιήσεις, φέρνει στο φως τις ιδιαίτερες οικονομικές ζώνες, ενώ σκιαγραφεί το προφίλ της ανώτερης τάξης που τον κατοίκησε.

Οι πολιτικές που υιοθετήθηκαν γύρω από την κατοικία κατά τα πρώτα χρόνια οδήγησαν συχνά σε αποκλεισμούς. Έτσι, οι πρόσφυγες των πόλεων προσπάθησαν μέσω της αυτοοργάνωσης να προωθήσουν ένα συμπαγές διεκδικητικό πλαίσιο, ενώ υιοθέτησαν επιθετικές μορφές αντίδρασης, φτάνοντας έως την επιχείρηση άμεσης ανατροπής των διαδικασιών αποκατάστασής τους, το καλοκαίρι του '25. Η παράθεση των γεγονότων σχετικά με τις καταλήψεις στέγης που έλαβαν χώρα στον Βύρωνα αναδεικνύουν τη δυναμική που χαρακτήρισε ένα διακριτό προσφυγικό κομμάτι της περιόδου και τα επίπεδα αυτενέργειας που επέδειξε, πετυχαίνοντας όχι απλώς την επανεμφάνισή του στο προσκήνιο της ιστορίας, αλλά διεκδικώντας εμφατικά τον επαναπροσδιορισμό των όρων στέγασής του.