Η πρώτη γουλιά της μπίρας κι άλλες μικρές απολαύσεις

Ένα μικρό βιβλίο αφιερωμένο σ' όλα τα μικρά και ασήμαντα της ύπαρξής μας, ένα βιβλίο μαγικό που μεταφράζεται σ' όλο τον κόσμο, αποδεικνύοντας ότι οι μικρές απολαύσεις της ζωής έχουν το ίδιο χρώμα παντού: το χρώμα της ευτυχίας.

«Ο Θεός φαίνεται στις λεπτομέρειες» σύμφωνα με την παράδοση, η απόλαυση επίσης... Ο Ντελέρμ φτιάχνει τον κατάλογο των μικρών απολαύσεων: το καυτό ψωμί από το φούρνο το πρωί, η πρώτη γουλιά της μπίρα, η βοήθεια στο αγαπημένο πρόσωπο που καθαρίζει φασολάκια.. να καθίσεις δίπλα στο καθαρό τραπέζι με τους αγκώνες πάνω σ' αυτό συζητώντας...
Η απόλαυση διαβάζοντας το βιβλιαράκι αυτό για τις μικρές απολαύσεις είναι σίγουρα μεγάλη...

Nouvel Observateur

Με την "Πρώτη γουλιά της μπίρας", που κυκλοφορεί σε περισσότερες από 25 γλώσσες πλέον, ο Ντελέρμ έγινε διάσημος και το ύφος του σχολή. Από τις Εκδόσεις Πατάκη κυκλοφορεί επίσης το βιβλίο του Ντελέρμ "Οι περιπέτειες του αξιότιμου κυρίου Σ" το οποίο περιγράφει τις μικρές και ασήμαντες λεπτομέρειες της κάθε μέρας, λεπτομέρειες που κάνουν τη ζωή ομορφότερη.






Η ΠΡΩΤΗ ΓΟΥΛΙΑ ΤΗΣ ΜΠΙΡΑΣ

Είναι η μόνη που μετρά. Οι άλλες, όλο και μεγαλύτερης διάρκειας, όλο και λιγότερο βαρυσήμαντες, δε σου προσφέρουν παρά ένα χλιαρό φούσκωμα, μιαν απλόχερη αίσθηση αφθονίας. Η τελευταία, ίσως, επανακτά κάποιο κύρος, γιατί ενέχει την απογοήτευση του πότη που συνειδητοποιεί ότι η μπίρα του τελείωσε.


Όμως, η πρώτη γουλιά! Στην πραγματικότητα, ξεκινάει πολύ πριν απ' το λαιμό. Από τα ίδια τα χείλη, με τη μορφή αυτού του αφρώδους χρυσού, της δροσιάς της ενισχυμένης απ' τον αφρό, και μετά, σιγά σιγά, πάνω στον ουρανίσκο η ευτυχία μετριάζεται απ' την πικρή γεύση. Πόσο μοιάζει να διαρκεί η πρώτη γουλιά! Τη ρουφάμε αμέσως, με προσποιητά ενστικτώδη απληστία.
Στην πραγματικότητα, όλα είναι προκαθορισμένα: η ποσότητα, ούτε πολύ μεγάλη ούτε πολύ μικρή, τόση που καθιστά την αρχή ιδανική· η ευεξία είναι άμεση και ολοκληρώνεται μ' έναν αναστεναγμό, ένα πλατάγισμα της γλώσσας ή μιαν ανάλογη σιωπή· η αίσθηση, απατηλή, μιας αγαλλίασης που μεγαλώνει όλο και περισσότερο. Την ίδια στιγμή, ξέρουμε πως το καλύτερο το γευτήκαμε κιόλας. Αφήνουμε κάτω το ποτήρι μας και το απομακρύνουμε λίγο πάνω στο τετράγωνο δισκάκι. Απολαμβάνουμε το χρώμα, σαν ψεύτικο μέλι, ψυχρό κεχριμπάρι. Με φρόνιμες και υπομονετικές κινήσεις, θα θέλαμε να επιβληθούμε σ' αυτό το θαύμα που μόλις συντελέστηκε κι εξαφανίστηκε ταυτόχρονα. Διαβάζουμε με ικανοποίηση πάνω στο ποτήρι το ίδιο το όνομα της μπίρας που παραγγείλαμε. Όμως, δοχείο και περιεχόμενο μπορούν να ανταλλάξουν όσες ερωταπαντήσεις θέλουν, χωρίς τίποτε πια να γίνει όσο ήταν. θα θέλαμε να φυλάξουμε το μυστικό του καθαρού χρυσού και να το καταγράψουμε σ' ένα χημικό τύπο. Όμως, μπροστά στο λευκό τραπεζάκι με τις κεχριμπαρένιες ανταύγειες, ο απογοητευμένος αλχημιστής σώζει μόνο τα προσχήματα και πίνει όλο και περισσότερη μπίρα με όλο και λιγότερη χαρά. Είναι μια πικρή ευτυχία: πίνουμε για να ξεχάσουμε την πρώτη γουλιά.