Τρίλημμα

«Καθώς έφευγε, σκέφτηκε κατά πόσο και ο ίδιος θεωρείτο συνεργάτης τους και αν το συνεργάτης σήμαινε συνένοχος».

Η οικουμενικότητα που διατρέχει το βιβλίο και η βαθιά ουμανιστική ανθρωπογεωγραφία έχουν τη ρίζα τους σε χρόνια βαθιά παρατήρηση, μελέτη και σε πρώτο χρόνο σκανάρισμα των βασικών, στην αβυσσαλέα μέγγενη που απαρτίζει την καθημερινότητα.

Ταυτόχρονα, είναι και ένα βαθύ-στεγνό ξεκαθάρισμα λογαριασμών, για να επανέλθουν τα πράγματα στην αρχή από το τίποτα, κι από κει πίσω στην εκρηκτική ανάκαμψη στο καινούργιο, άλλοτε συστημικά άλλοτε όχι και πάντως μοιραία στην αέναη εναλλαγή, που σχεδόν ποτέ δεν είναι δίλημμα.

Το βιβλίο ξεκινάει με ένα απλό αλλά ταυτόχρονα συνεκτικό της πλοκής εύρημα, και μετά όλα ανατέμνονται στον αστικό ιστό, όπου φυσικά δεν υπάρχουν μόνο καλοί και heavy, ούτε βέβαια μόνο διανοούμενοι ή άνθρωποι της διπλανής πόρτας.

Η δουλειά, οι επιμέρους φιλοσοφικές και ηδονιστικές αναζητήσεις, το κυνήγι της επιβίωσης, ο φόνος, μέρος μιας καθημερινής άσκησης, φτάνουν στην κορύφωσή τους και την επόμενη ημέρα ξεκινούν από την αρχή.