Και το σώμα θυμάται

Το βιβλίο που κρατάς στα χέρια σου είναι διαφορετικό από όλα όσα έχω γράψει. Αποτελείται από ψηφίδες σωματικής μνήμης, που επιστρέφει στα όνειρα. Επιστρέφει με γλυκές εικόνες, ακατανόητα σύμβολα, ακόμα και με εφιάλτες. Πρόκειται για ψηφίδες ενός μωσαϊκού γραφής αυθόρμητης. Μια εικόνα, ένα όνειρο, μια γεύση, ένα άκουσμα, μια απροσδιόριστη αναλαμπή, ένα χαμόγελο, ένα δάκρυ. Ψηφίδες προσώπων αγαπημένων, αναμνήσεων γλυκόπικρων, καταστάσεων σκληρών, αφηγήσεων μυστικών, σκέψεων απωθημένων, λυγμών και κόμπων στον λαιμό, τραυμάτων και ανεπούλωτων πληγών, αγάπης, ωστόσο, ξεχρέωτης, παραπόνων και καημών ανείπωτων, εξόριστων μορφών βίας, μέσα κι έξω, μιας βίας που κι αυτή γλυκαίνει με τον χρόνο. Ψηφίδες κρυφών ακουσμάτων, κάτω από τη φλοκάτη τις μεγάλες νύχτες του χειμώνα, μες στην τραγίσια κάπα τις μικρές του καλοκαιριού. Κρυφές ακροάσεις μοιρολογιών με υπόκρουση το ντούκου ντούκου τ' αργαλειού στο κατώι με τα κεφαλοτύρια και τις ούρδες να ωριμάζουν. Να ωριμάζουν σαν την ψυχή μου στ' ανώι με τις σταλαγματιές της βροχής στο σινί, στις κατσαρόλες.