Ώστε έτσι, κύριε Κάρολε!

Τι θα λέγατε για ένα ταξιδάκι, ένα ταξιδάκι ξεχωριστό, που μετά την ολοκλήρωσή του θα μας μείνει ένα αίσθημα πρωτόγνωρης πληρότητας;
Για να πάρετε μια μικρή πρόγευση, σας ενημερώνουμε πως θα πετάξουμε σε τόσο μεγάλο ύψος, που θα φτάσουμε… εκεί όπου αιωρούνται τα παραμύθια (και είναι πολλά τα παραμύθια που μας έχουν σερβιριστεί κατά καιρούς) παρέα με τις ελπίδες, με κατεύθυνση το απώτερο παρελθόν. Αυτό θα είναι η αφετηρία μας και ο τελικός προορισμός μας το παρόν, για να σκιαγραφήσουμε, με στήριγμα το Κεφάλαιο του Μαρξ, την κοπιαστική πορεία μας που οδήγησε σ’ αυτή την καθημερινότητα, σ’ αυτές τις συνθήκες που βιώνουμε σήμερα ως
κοινωνία.

Υπάρχουν πράγματα που τα θεωρούμε δεδομένα, αποκτημένες, αναμφισβήτητες γνώσεις, που η «κοινή γνώμη» μας τα έχει ενσταλάξει και έχουν παγιωθεί μέσα μας χωρίς δεύτερη σκέψη. Τι γίνεται όμως αν όλα αυτά τα σίγουρα, τα δεδομένα δεν είναι και τόσο έγκυρα, αν το παραμύθι που μας «ταΐζουν» έχει επιμελώς κρυμμένο έναν φοβερό και τρομερό δράκο, που μας καταδυναστεύει; Λέγεται πως το πιο όμορφο παιχνίδι, η πιο όμορφη πονηριά του διαβόλου είναι η προσπάθειά του να μας αποδείξει πως δεν υπάρχει. Τα χνάρια αυτού του δράκου όμως είναι τόσο εμφανή, που δεν μπορεί να μας κρυφτεί. Καιρός δεν είναι, αφού πρώτα τον ξεσκεπάσουμε, να αναμετρηθούμε «παλικαρίσια» μαζί του και να τον ξεδοντιάσουμε;
Σ’ αυτό το ταξίδι που σας προτείνουμε δεν χωρούν φαντασιώσεις, δεν χωρούν φετίχ, δεν χωρούν «ναι μεν αλλά». Αυτό που χωρά είναι η ολοκάθαρη και αμασκάρευτη αλήθεια, που, όσο και να προσπαθούν να την εξαφανίσουν, αυτή υπάρχει και αργά ή γρήγορα θριαμβικά θα επικρατήσει για να διαλύσει τον ζόφο και τη μιζέρια που επικρατεί γύρω μας.