Το σεργιάνι του Αερικού

Οι άνθρωποι είμαστε αφηγηματικά όντα. Πλάθουμε ιστορίες απ’ την αρχή του χρόνου, για θεούς, νύμφες, νεράιδες κι αερικά. Σ’ αυτό το βιβλίο οι όροι αντιστρέφονται. Τα γνωστά αιθέρια όντα των παραμυθιών μοιράζονται μαζί μας τις δικές τους ιστορίες για τους ανθρώπους. Τους ανθρώπους που ευτυχούν και δυστυχούν, που κλαίνε και γελούν, που γίνονται μίζεροι και μαγικοί. Για τους ανθρώπους που είναι απλώς και μονάχα άνθρωποι, με ό,τι αυτό συνεπάγεται: θνητοί, αλλοπαρμένοι και συναρπαστικοί. Ένα φλογερό στοιχειό της φωτιάς, που καίγοντας ό,τι είναι έτοιμο να καεί σιέται και λιγιέται, και ένα αλλοπαρμένο στοιχειό του αέρα, που αρέσκεται να κάνει τους άλλους να γελούν, έχουν να σας διηγηθούν πέντε ιστορίες για την αγάπη, τη φιλία, την ομορφιά, τον έρωτα και τη θυσία.

Σας ευχόμαστε καλή απόλαυση!

«Είσαι πανέμορφη, φλογερή Σπίθα! Κάτσε να σε φυσήξω να λικνιστείς λίγο ακόμα».

«Ψιθύρισέ μου κι άλλα, πλανερό μου αερικό! Ελάχιστα ζω πια απ’ τον θαυμασμό των ανθρώπων, όταν με βλέπουν να καίω όμορφα στο τζάκι».

«Εγώ προτιμώ να κάνω τσάρκα στο νησί του Αιόλου. Τα στοιχειά των Υδάτων εκεί μου λένε εξαιρετικές ιστορίες για τους θνητούς!»

«Τι περιλαμβάνει το μενού σήμερα;»

«Έναν Πικραμυγδαλένιο πρίγκιπα, μια νεράιδα με γκλίτερ, ένα αρσενικό αερικό, ένα νυχτολούλουδο, μια σειρήνα της βροχής...»

«Εξακολουθούμε να μιλάμε για ανθρώπους έτσι;»

«Ω! Μα, ναι! Μιλάμε για θνητές ψυχές που δεν θυμούνται την προηγούμενη ύπαρξή τους. Συνήθως τα αποτελέσματα είναι τραγελαφικά, αλλά καμιά φορά...»

«Πώπω, φλύαρο Αερικό, μπες στο ψητό επιτέλους!»