Η Βεράντα με τις βουκαμβίλιες

Μια ιστορία γυναικών στην αποικιοκρατούμενη Κύπρο του πρώτου μισού του 20ου αιώνα. Γυναίκες που αρνούνται να συμβιβαστούν, απέναντι
στις εμμονές και τις αντιλήψεις μιας ακραία συντηρητικής-πατριαρχικής κοινωνίας, που επιχειρεί ένα βίαιο άλμα προς την αστικοποίηση.

Απόσπασμα:
Όταν το αυτοκίνητό του δεν φαινόταν πια, η Φωτεινή πήρε μια βαθιά ανάσα και μπήκε στο σπίτι. Πάνω στη βεράντα οι βουκαμβίλιες είχαν απλώσει τα γυμνά τους
κλωνιά σε όλο το μήκος της σιδερένιας κατασκευής που τις στήριζε. Τις είχε φυτέψει με τη θεία της την πρώτη χρονιά που ξεκίνησε στο Θηλέων. «Θέλω κάτι να μου θυμίζει το χωριό,
θεία». «Μόνο τα λουλούδια και τα δέντρα μπορούν να το κάνουν αυτό». Αγόρασαν δύο μεγάλες γλάστρες και τις φύτεψαν. Μέχρι την επόμενη άνοιξη είχαν δυναμώσει τόσο, που
τις μεταφύτευσαν στη γη, έδεσαν μερικά κλωνιά τους γύρω από το κάγκελο και έφτιαξαν ένα αυτοσχέδιο δίχτυ για να απλώνονται και πάνω στον τοίχο. «Οι βουκαμβίλιες θα σου
δείχνουν τον ερχομό της άνοιξης. Θέλουν αρκετή φροντίδα και υπομονή. Άμα μπει το φθινόπωρο για τα καλά, θα τις κλαδεύουμε με την όρεξή μας. Όσο τις κόβεις, τόσο
δυναμώνουν. Τίποτα όμως δεν μπορεί να τις σταματήσει να ανθίζουν, αν τις φροντίζεις. Η ροζ είναι δικιά σου και η πορτοκαλί για την Ανθούσα, που θα μας έρθει του χρόνου».
Ήταν τέλος Φεβρουαρίου και οι βουκαμβίλιες δεν είχαν αρχίσει ακόμα ν’ ανθίζουν. Η άνοιξη δεν βιαζόταν να έρθει εκείνη τη χρονιά.