Σκιαμαχία

Ο Γιάννης Λαρής, γιος του εκλιπόντος εκδότη Ιωσήφ Λαρή, είναι ένας άνθρωπος νέος, ανήσυχος, ιδιότροπος, που η ζωή τον κάλεσε να αναλάβει ξαφνικά τη διεύθυνση του «Οίκου Λαρή». Αισθάνεται όμως πως αυτή η κληρονομιά τον καθορίζει, τον δεσμεύει. Σαν να του στερεί ώρες ώρες το οξυγόνο.

Ξεκινά ένα νοητικό ταξίδι αναζήτησης της πραγματικής του ταυτότητας, μια περιπλάνηση μοναχική σε σκέψεις παραληρηματικές και σε μονολόγους εσωτερικούς. Χαράζει πορεία, αποφεύγοντας τις σκιές και ακολουθώντας τον ήλιο. Εκεί ξεπηδούν αναμνήσεις, ξεθωριασμένες και θολές από το πέρασμα των χρόνων.

Ό,τι προσπαθεί να αντιληφθεί και να ερμηνεύσει παραμένει ασαφές, ακαθόριστο. Θέτει ερωτήματα. Μια πεινασμένη δεκοχτούρα, το μοναδικό κίτρινο χαμομήλι κάποιας πλαγιάς και ένας χειμερινός κολυμβητής αδυνατούν να απαντήσουν.

Λύση δεν δίνουν ούτε ο άθλιος πρωινός καφές, ούτε η μπίρα και το μπέρμπον. Αισθάνεται μόνος, ανίσχυρος. Με το βλέμμα στραμμένο στο μέλλον, αναζητά απαντήσεις στο παρελθόν. Εκεί συναντά φιγούρες ξεχασμένες, αλλοιωμένες, νεκρές, φαντάσματα. Επιστρέφει στο παρόν, και πάλι μόνος. Μοιάζει αλαζόνας, ωστόσο είναι αδύναμος. Αντιλαμβάνεται τη μοναξιά του πότε ως καταδίκη και πότε ως καταφύγιο.

Τελικά, καλείται να απαντήσει σε ένα και μόνο ερώτημα: Τι ακριβώς ζητά από την ύπαρξή του; Είναι το πιο δύσκολο ερώτημα που έχει θέσει στη ζωή του.