Λεόντιος και Λένα (δεμ.) ΜΕΤΑΧΕΙΡΙΣΜΕΝΟ

Στο "Λεόντιος και Λένα" η συνείδηση του Μπύχνερ αφανίζεται απ' τον Μηδενισμό, ειδικά όταν αυτός εμβαθύνει στις σχέσεις του ανθρώπου με τη ζωή του. Και αυτή η όψη του Μπύχνερ σημαίνει απλούστατα, ότι παρ' όλες του τις αντιρρήσεις για το Σίλλερ, το Ρομαντισμό και τον Ιδεαλισμό, και παρά το φανατικό θαυμασμό του στο Νατουραλισμό, κατά βάθος είναι ένας αγιάτρευτος Ρομαντικός. Δεν ανήκει όμως στον Γερμανικό Ρομαντισμό. Ο Α. Τζ. Νάϊτ λέει, πώς ο Μπύχνερ δεν είναι συναισθηματικός, δεν είναι όμως και ασυγκίνητος ή και ρομαντικός. Τα ρομαντικά του στοιχεία βέβαια, δεν είναι σαν τα στοιχεία του Σίλλερ και της Σχολής του, η βάση της δραματουργίας του είναι ένας λυρικός υλισμός. Όπου στο "Λεόντιος και Λένα" φαίνεται να ακολουθεί τον Γερμανικό Ρομαντισμό, απλώς μεγαλοποιεί τόσο τα πράγματα πού τα παρωδεί, δηλαδή με αλλά λόγια τα κοροϊδεύει.
Έτσι ο Νάϊτ λέει πολύ σωστά, όταν απομονώνει αυτό το χαρακτηριστικό, ότι δεν είναι ούτε Ρομαντικό στυλ, ούτε Νέο Γερμανικό Κίνημα, άλλα ένα από τα πιο προσωπικά, ορθόδοξα και γνήσια μέρη του έργου του Μπύχνερ.
Ο "Λεόντιος" είναι ένα έργο παράγωγο. Οι φιλοσοφικοί του υπαινιγμοί φαίνονται ατελείωτοι, οι οφειλές του στο "Φαντάζιο" του Μυσσέ, η εικόνα του Σάντσο Πάντσα, οι υπαινιγμοί του γενικά, στους μονολόγους (κατά τον Χάνς Μάγιερ) του "Μάνφρεδ", του "Τσάϊλντ Χάρολντ" και του "Δον Ζουάν" είναι ευνόητοι - όμως υπάρχει κάτι πιο πολύ απ' αυτό στο "Λεόντιος και Λένα". Αυτό το έργο είναι αναντίρρητα ένα μέρος της δουλειάς και της σκέψης του Μπύχνερ, όσο κι ο "Δαντών" και ο "Βόϊτσεκ". Έχει την ίδια πικρή γεύση, αν και απαλότερη, μια κι εδώ υπάρχει αυτό το "κωμικό δράμα". Ο "Λεόντιος" είναι μια δριμύτατη επίθεση ενάντια στην ανοησία και στις αδικίες που επικρατούσαν στη Γερμανία τον καιρό του Μπύχνερ.