Μαρτινίκα

Θυσανωτή γούνα της ξεκοιλιασμένης γης, βεντάλια πόθου, ορμή χυμού, ναι, είναι ο τροχός ενός βαριού φύλλου μες στον αέρα με γεύση φρούτων.
Ρώτησε το μη μου άπτου, αυτό αποκρίνεται όχι αλλά κόκκινο στην καρδιά της κολπικής σκιάς βασιλεύει το σαρκώδες λουλούδι της κάννας - το αίμα έπηξε στο λαμπρό λουλούδι. Σπερματική λάβα σ’ έθρεφε πλάθοντας το κοινότοπο γυαλί, το χέρι της φωτιάς το ιρίδιζε με θανατερό σεντέφι. Το μεγάλο χέρι χαϊδεύει τον μαστό του λόφου,
εξόν κι αν είναι τα καπούλια σου, Αφροδίτη, από ανθρακίτη, ερεθίζει τη χαίτη των φοινίκων, ανασηκώνει το φτερό των φυλλωμάτων και γλιστρά κάτω απ’ την ερωτική προβιά της απέραντης Σύλβης.
Το κείμενο αυτού του βιβλίου του Αντρέ Μπρετόν κυκλοφόρησε για πρώτη φορά το 1947, όταν κατέφυγε για λίγο διάστημα στην Μαρτινίκα, για να αποφύγει την φιλοφασιστική εξουσία του Βισύ.
Μαζί με σχέδια του ζωγράφου Αντρέ Μασόν που βρισκόταν κι αυτός μαζί του, χαρακτηρίστηκε ένα πολύ σημαντικό σουρεαλιστικό κείμενο που γράφτηκε «όχι απλώς για να αμφισβητήσει τα δόγματα και τις κοινοτοπίες της λεγόμενης κοινής λογικής και των «καθιερωμένων γεγονότων», αλλά για να παρεκκλίνει από αυτά, απολύτως, σε μια φαντασιακή αναζήτηση νέων και αδοκίμαστων λύσεων στα σοβαρότερα προβλήματα της κοινωνίας» όπως έχει δηλώσει ο εκδότης Φράνκλιν Ρόουζμοντ.