Pieta

H Pieta αγγίζει ένα επώδυνο και εκκωφαντικά επείγον θέμα: το προσωπικό και συλλογικό τραύμα της γυναικοκτονίας, της ύστατης πράξης στην πυραμίδα κορύφωσης της έμφυλης βίας. Η παράσταση πραγματοποιεί ένα δύσκολο ταξίδι στα μονοπάτια της απώλειας, του πένθους, αλλά και της αναγέννησης. Μέσα από την αιχμηρή και ταυτόχρονα παρηγορητική γλώσσα του θεάτρου, η Pieta μετατρέπει τη σκηνή σε έναν τόπο αλληλοφροντίδας, διεκδίκησης και δημόσιας μνήμης. Ενεργοποιώντας μια βιωματική προσέγγιση που αξιοποιεί την πολιτική δύναμη του συναισθήματος, αγγίζει όσα αποσιωπώνται ή διαστρεβλώνονται στον δημόσιο λόγο (την αποσόβηση της πολιτικής, έμφυλης διάστασης του εγκλήματος της γυναικοκτονίας, την πατριαρχική αντίληψη του γυναικείου σώματος ως ιδιοκτησίας, τον ρόλο της οικογένειας στην εκκόλαψη της έμφυλης βίας, την αντιστροφή της ευθύνης μέσα από την προσπάθεια ενοχοποίησης και προσβολής των θυμάτων (victim blaming)), αποτίνοντας φόρο τιμής στα θύματα γυναικοκτονιών και σε όλες τις γυναίκες και θηλυκότητες εκεί έξω. Η Pieta δημιουργήθηκε με την πολύτιμη συμβολή μιας καλλιτεχνικής ομάδας που αποτελείται αποκλειστικά από γυναίκες ηθοποιούς και δημιουργικούς συντελεστές. Είχε ως έμπνευση και οδηγό της πέντε γυναίκες-μητέρες που βίωσαν την υπέρτατη απώλεια, τη δολοφονία του παιδιού τους: την Κούλα Αρμουτίδου (μητέρα της Ελένης Τοπαλούδη), την Ελένη Κρεμαστιώτη (μητέρα της Ερατούς Μανωλακέλλη), την Κατερίνα Κώτη (μητέρα της Ντόρας Ζαχαριά), την Αλεξάνδρα Μάκου (μητέρα της Γαρυφαλλιάς Ψαρράκου) και τη Ρόζα Φωτιάδου (μητέρα της Σοφίας Σαββίδου).