Μοιάζουμε μ΄ ένα δεμάτι στάχυα

50 ποιήματα εσοδεία μιας μακράς σιωπηλής περιόδου βγαίνουν στο φως, 50 ποιήματα σταχυολογούνται σαν ένα μικρό δεμάτι στάχυα προκειμένου να στολίσουν την πρώτη αυτή συλλογή της ποιήτριας Μαίρης Μπουσνάκη. Ο τίτλος άλλωστε «Μοιάζουμε μ’ ένα δεμάτι στάχυα» σηματοδοτεί ακριβώς αυτό, καθώς λειτουργεί ως συνεκτικός κρίκος των ετερόκλητων στοιχείων της συλλογής, ποιημάτων δηλαδή που γράφτηκαν σε διαφορετικές χρονικές περιόδους από τη συγγραφέα, με ποικίλο και ετερογενές συναισθηματικό και πνευματικό φορτίο.
Η ποιήτρια συνθέτει μέσω των ποιημάτων της το προσωπικό «πνευματικό διυλιστήριο» της σκέψης της, καθώς από τον πρώτο μέχρι τον ακροτελεύτιο στίχο της θέτει ερωτήματα και φιλτράρει στοχασμούς, ενώ οι απαντήσεις αιωρούνται. Γράφει άλλοτε σαν μια νοσταλγική φιγούρα του παρελθόντος που ανατέμνει τα ανθρώπινα, τα εγκόσμια, τα φθαρτά, αλλά και τα αιώνια, τα άφθαρτα, τα ιερά και άλλοτε σαν προφήτης αχνοφέγγει μέσα στους στίχους της την αγωνία για το μέλλον, που αντλεί από το δυστοπικό παρόν, από τον πόνο και την τραγικότητα της πραγματικότητας. Η σχέση με τον χρόνο, η ιδέα του θανάτου, η ψυχή ως πηγή φωτός αλλά και σκότους, ο ποιητικός λόγος ως καταφύγιο που απλώνει τις φυλλωσιές του στους μυημένους, είναι το ποιητικό της σύμπαν, που συνήθως προβάλει με την ορμή μιας τροπικής καταιγίδας, η οποία μόλις κοπάσει αφήνει μιαν αίσθηση γαλήνης και πληρότητας: «Σύννεφα που πετάν/Δένδρα που μιλάν/Ήλιοι που αγκομαχάν/Βράχοι στα κράσπεδα/Ανοίγουν φτερά στα ασύνειδα./Τρομαχτικός καταρράκτης/Ραίνει απαλά/Μοβ και χρυσά χρυσάνθεμα/Συνθλίβονται από αέναη αγάπη./ Στα ορυχεία της καρδιάς, το φως δρα./Δροσοσταλίδες φωτός-όνειρο θα’ ταν θαρρώ-/Ρέουν στη ραχοκοκαλιά του φύλλου./Ηλιόχρυση αμμουδιά ακουμπά τις φτέρνες της/Στο Μεγάλο Ηλιοβασίλεμα./Άγγελοι, Άγγελοι, Άγγελοι,/Σαν στέρεες χρυσόβεργες,/Στέκονται στη βροχή και κλαίνε.»