Ο ελέφας

[...] Το έργο του Κώστα θα μπορούσε να χαρακτηριστεί μια κωμωδία, ένα βουκολικό δράμα, μια μαύρη κωμωδία ή μια σύγχρονη τραγωδία. Για τον σκηνοθέτη και τους ηθοποιούς, "Ο ελέφας" είναι μια ιδιαίτερα ερεθιστική υπόθεση, επειδή πέρα από τις όποιες κλασικές δυσκολίες ανακάλυψης, αποκάλυψης και ερμηνείας των χαρακτήρων, είναι μία από τις δυσκολότερες ασκήσεις ήθους: έχουμε να κάνουμε με περιπτώσεις ανθρώπων της ελληνικής απόμακρης επαρχίας, που το κύριο χαρακτηριστικό τους δεν είναι ο τρόπος εκφοράς του λόγου, το ιδίωμα ή η προφορά, αλλά ο τρόπος που αντιλαμβάνονται τις μεταξύ τους σχέσεις, την ανθρώπινη επαφή και τη συγγένεια. Και φυσικά ο τρόπος που εκδηλώνουν τα αισθήματά τους. Κάποια ιδιόμορφα πρότυπα κοινωνικής συμπεριφοράς. Κυρίως αυτό το τελευταίο. Ένας τρόπος που διαφέρει από τον πρωτευουσιάνικο "ραφιναρισμένο" τρόπο μιας "προσεκτικής" και μελετημένης αξιοπρεπούς συμπεριφοράς. Ένας τρόπος που μας κάνει να γελάμε, εμείς που είμαστε "διαφορετικοί", εμείς που παριστάνουμε πως είμαστε πιο κοντά στον "πολιτισμό". Αυτός ο τρόπος, το να ανακαλύψεις δηλαδή κάτω από τα λεγόμενα, το πραγματικό αίσθημα, το κλειδί της ανάλυσης της σκέψης τους, προσφέρει στον καλλιτέχνη, είτε από τη θέση του σκηνοθέτη, είτε από τη θέση του ηθοποιού, μια όμορφη και δημιουργική δυσκολία. Αλλά κυριολεκτικά δυσκολία.
Θανάσης Παπαγεωργίου