Παιγνίδια της ζωής

Σχεδόν απόλυτη σιωπή βασίλευε στον θάλαμο. Μια βουβαμάρα που διακοπτόταν από τον ήχο των μηχανημάτων τα οποία κατέγραφαν τις ζωτικές λειτουργίες του ασθενή, τροφοδοτούσαν τον οργανισμό του με τις απαραίτητες για την επιβίωσή του ουσίες και συντόνιζαν τον ρυθμό των βασικών οργάνων, όπως είναι η καρδιά, οι πνεύμονες κι ο εγκέφαλος, κοντολογίς όλα εκείνα που απαρτίζουν μια καλοστημένη χαροπαγίδα, η οποία αιχμαλωτίζει τον επικίνδυνο εχθρό του ανθρώπου και δεν τον αφήνει για ένα διάστημα να τον πλησιάσει και να τον εξοντώσει. Το πόσο διαρκεί αυτή η προστασία εξαρτάται κάθε φορά από τη δύναμη των μηχανημάτων και κυρίως του ίδιου του οργανισμού, που είναι το σημαντικότερο εξάρτημα αυτής της παγίδας. Αυτός, εξηντάρης περίπου ασπρομάλλης, ξαπλωμένος ανάσκελα στο κρεβάτι, πίσω από τη μάσκα οξυγόνου προσπαθούσε να συντονίσει την αναπνοή του και να ρυθμίσει τους χτύπους της καρδιάς του που ακόμα δούλευε σχεδόν ακανόνιστα, σα μοτέρ που ρετάρει και δε λέει να στρώσει. Διάφορα σωληνάκια τον κρατούσαν σφιχτά δεμένο με τη ζωή, αλλά του περιόριζαν και τις κινήσεις, που έτσι κι αλλιώς θα του ήταν δύσκολο να πραγματοποιήσει. Ένα νέφος ζάλης τύλιγε το μυαλό του και δεν τον άφηνε να ξεχωρίζει ξεκάθαρα ό,τι γύρω του υπήρχε.