Και τα πρόσωπά μας, καρδιά μου, φευγαλέα σαν φωτογραφίες

«Όταν λείπεις, είσαι, παρ’ όλα αυτά, παρούσα για μένα. Αυτή η παρουσία είναι πολυδιάστατη: αποτελείται από αμέτρητες εικόνες, περάσματα, νοήματα, πράγματα γνώριμα, ορόσημα, ωστόσο το σύνολο παραμένει σημαδεμένο από την απουσία του, καθώς είναι διάχυτη μέσα του. Είναι σαν το άτομό σου να γίνεται ένας τόπος, το περίγραμμα σου ορίζοντες. Τότε ζω μέσα σου σαν να ζω σε μια χώρα. Είσαι παντού. Ωστόσο, σ’ αυτή τη χώρα δεν μπορώ ποτέ να σε συναντήσω πρόσωπο με πρόσωπο.»

Όταν ο Τζον Μπέρτζερ έγραφε αυτό το μάλλον αταξινόμητο βιβλίο δεν φανταζόταν ότι θα κάνει πάταγο, θα μεταφραστεί σε εννέα γλώσσες και θα σημαδέψει ανεξίτηλα τη μνήμη των αναγνωστών του. Σαν ν’ ανοίγει κανείς ένα κουτί παπουτσιών και να βρίσκει ευαίσθητα ερωτικά γράμματα γεμάτα ατόφια ποίηση και σκέψεις για τη θνητότητα, την τέχνη, τον έρωτα και την απουσία, στιγμές αποκρυσταλλωμένες στο χρόνο που αιωρούνται πάνω από τα απροσδόκητα τοπία του συγγραφέα. Από τις λυρικές περιγραφές έργων του Καραβάτζιο και τις διεισδυτικές εξερευνήσεις του θανάτου ή της μετανάστευσης μέχρι την εικόνα μιας πασχαλιάς το σούρουπο στην πλαγιά του βουνού, το βιβλίο αυτό είναι μια πανέμορφη και μύχια ανταπόκριση στον κόσμο που μας περιβάλλει.