Χωρίς να φοβάμαι τίποτα πια

«Ένας Λονδρέζος, ηλικίας από εξήντα δύο και πάνω, πέθανε χτες. […] Ύστερα από ένα αργό και ενδεές επαγγελματικό ξεκίνημα, σημείωσε μεγαλύτερη επιτυχία απ' ό,τι περίμενε. Ύστερα από ένα αργό και επισφαλές συναισθηματικό ξεκίνημα, πέτυχε όση ευτυχία τού επέτρεπε η φύση του. Παρά την εγωιστική φύση των γονιδίων του, απέτυχε –ή μάλλον αρνήθηκε– να τα κληροδοτήσει, πιστεύοντας μάλιστα ότι η άρνησή του συνιστούσε πράξη ελεύθερης βούλησης ενώπιον του βιολογικού ντετερμινισμού. Έγραφε βιβλία, ώσπου πέθανε. […] Δεν είχε πρόβλημα να μένει μόνος του, φτάνει να ήταν σίγουρος ότι αυτή η μοναχικότητα θα λάμβανε τέλος. Αγαπούσε τη γυναίκα του και φοβόταν το...

Από το οπισθόφυλλο του βιβλίου