Μονωδία

Έπαιζε πιάνο με τα μαλακά του δάκτυλα ο αέρας. Από το μισάνοικτο παράθυρο ακουγόταν η ηχώ από τα τριαντάφυλλα που τραγουδούσαν μέσα από το βάζο. κάθε φορά να γυρίζω στο διαμέρισμα τάδε, της οδού δείνα, στις υπολογισμένες κινήσεις για την αποφυγή ενός προκαθορισμένου βίου, στις ανεστραμμένες από το πρωτότυπο εικόνες του καθρέφτη, ακούγοντας την φωνή στο ακουστικό, κοιτάζοντας από το παράθυρο, παρατηρώντας μία αντανάκλαση χαμόγελου ακόμα και στην φούγκα των Κυριακών. Τριγυρίζω στην αυλή, έξω από το κουρασμένο και γειρτό εκκλησάκι, μια στάση στην αποθήκη σβησμένων προσδοκιών και προσευχών, δύο μέτωπα ενωμένα εφαπτομενικά, διαιρεμένος με το δύο, τουλάχιστον με το δύο, τα λόγια του στρατιώτη: "θυμήσου αφεντικό, θυμήσου... θυμήσου εσύ που μπορείς και ύστερα πες το και σ' εμένα", προχωρώ προς την ανεμόσκαλα για να συναντηθούμε ξανά, όχι εμείς αλλά δύο προβολές μας, άλλες, αντικαταστάτριες. Μουτζουρώνω, ονειρεύομαι, φοράω το ένα και μοναδικό μου ρούχο ενώ μιλάω για σένα, σε έναν από τους κατοπτρισμούς μου. Βλέπω τον γραφικό σου χαρακτήρα στο χνωτισμένο τζάμι και πιστεύω σε μια στιγμιαία εμφάνισή σου. χάνω, για διάστημα ακαθόριστης διάρκειας, και νικάω μόνο μία φορά, ακριβώς πάνω στην ρωγμή του χρόνου.