Διασυρμός

Δεν καταδεχόμαστε να γράψουμε ό,τι δεν έχουμε ζήσει, αποφάνθηκε ο Νίκος Βελής, αγορεύοντας χαμηλόφωνα μες στο Au Revoir, τρεις μετά τα μεσάνυχτα, καθώς, ενώ έξω έβρεχε ασταμάτητα και μέσα το θάλπος ήταν ένα ευπρόσδεκτο θέλγητρο, καθώς ενώ τα τσιγάρα έσβηναν κι οι αναπτήρες άναβαν, καθώς τα ποτήρια γέμιζαν και οι φιάλες άδειαζαν και, κυρίως, καθώς ο Φρανκ Σινάτρα, θαμώνας κάποτε του Au Revoir κι αυτός, τραγουδούσε από τα μικρά ηχεία και το μεγάλο πουθενά το "My Way", ο Βελής έλυνε μ' ένα άνοιγμα το αίνιγμα, ναι, μ' ένα άνοιγμα μιας σελίδας από το Βιβλίο της Ανησυχίας του εικοστού αιώνα και μ' ένα ταυτόχρονο κλείσιμο του ματιού σ' όσους λογάριαζε για προγόνους του και σ' όσους έπιναν μαζί του εκείνη τη νύχτα, έλυνε το αίνιγμα. Η Αθήνα είναι αιχμάλωτη μιας καλπάζουσας φθοράς. Η κουτοπονηριά έγινε ηγεμονία και οδηγήθηκαν στο περιθώριο η Φιλία, η Ευγένεια, η Αγάπη, η Αξιοπρέπεια. Κάποιοι προσπάθησαν, και ακόμη προσπαθούν, να διατηρήσουν μια λάμψη μες στη μουντάδα, τη μελωδία ενός σφυρίγματος μες στον ορυμαγδό.