Το χιόνι του ναυάρχου

Ένα αβέβαιο και ριψοκίνδυνο εγχείρημα, το ταξίδι κόντρα στο ρεύμα του ποταμού Ξουραντό, η ανεξιχνίαστη ζούγκλα, ένα υποτυπώδες πλεούμενο, ένας αλκοολικός Καπετάνιος, οι μυστηριώδεις όσο και επικίνδυνοι συνταξιδιώτες, οι αλλόκοτοι ιθαγενείς, ο αυστηρός Διοικητής των τοπικών στρατευμάτων, συναντιούνται στις σελίδες του ημερολογίου του Μακρόλ ελ Γκαβιέρο, στο πρώτο αυτό διήγημα του Άλβαρο Μούτις. Ένας στοχασμός πάνω στο νόημα της ύπαρξης και πάνω στην αναγκαιότητα του κινδύνου ως τρόπου εξύψωσης της ζωής...
«Όταν όμως συλλογίζομαι λίγο περισσότερο αυτές τις επαναλαμβανόμενες αποτυχίες μου, τον τρόπο που συνεχώς ξεγλιστράω από το πεπρωμένο με την ίδια πάντα απερισκεψία, συνειδητοποιώ ξαφνικά, πως όλον αυτόν τον καιρό μια άλλη ζωή κυλούσε στο πλάι μου. Μια ζωή που πέρασε δίπλα μου χωρίς να το πάρω είδηση...» (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)

«Ο Μούτις εφευρίσκει το Μακρόλ ελ Γκαβιέρο όπως ο Μάρκες εφευρίσκει το Μακόντο ή ο Ρούλφο την Κομάλα. Ο Μακρόλ, αν και ανθρώπινος χαρακτήρας, είναι ταυτόχρονα και ένας τόπος του φανταστικού, που δημιουργήθηκε όμως από το τέλειο μοντάζ μικρών και μεγάλων θραυσμάτων της πραγματικότητας» (Mario Benedetti)
«Ο Μούτις ανήκει σε μια πολύ σπάνια κατηγορία ισπανόφωνων ποιητών: είναι πλούσιος, χωρίς φλυαρίες και υπερβολές. Νιώθει την ανάγκη να τα πει όλα και ταυτόχρονα γνωρίζει ότι τίποτα δεν μπορεί να ειπωθεί. Νιώθει έρωτα για τη λέξη, απόγνωση μπροστά στη λέξη, μίσος για τη λέξη: οι αντιθέσεις ενός ποιητή. Τον έλκει το περίτεχνο και ταυτόχρονα το στοιχειώδες, αντιφατικά πάθη που όμως δεν αλληλοαποκλείονται και που σ' αυτά κάθε ποιητής οφείλει τα καλύτερα έργα του. Εραστής του πλούτου, και βέβαια "της τάξης και της ομορφιάς", δηλαδή της οικονομίας στην έκφραση» (Octavio Paz).