Τα πουλιά της ψυχής μου

Εγώ δεν είμαι κήρυκας να περιγράφω την λουσάτη ζωή της νεόπλουτης κοινωνίας. Ούτε τις αναμνήσεις των καταστροφέων της ζωής. Ό,τι θωρώ μολογώ. Για ό,τι ζούμε, για ό,τι αντιπροσωπεύουμε εμείς και οι φίλοι μας, τα μαύρα πουλιά της δυστυχίας, γράφω.

Όπως τα αντιλαμβάνομαι κι ανάλογα με τις φτωχές μου δυνάμεις. Δεν μου αρέσουν οι γραμμές και οι κατευθύνσεις. Παίζω τα παιγνίδια μου με το φως, στο πέρασμα του χρόνου στο τόπο μας. Δεν είμαι επαγγελματίας, ούτε ψυχρός εκτελεστής παραγγελιών. Το κέφι μου κάνω. Ούτε θέλω να αναπαράγω λαϊκές δεισιδαιμονίες και δοξασίες από το τζάκι της γιαγιάς. Δεν θέλω ο αναγνώστης να σπαταλά το χρόνο του στην παραδοσιολαγνεία. Ψάχνω την ομορφιά της παλιάς εποχής, μα και τα δώρα που προσφέρει στην νέα, χωρίς έτοιμες ιδέες. Μου αρέσει ο τρόπος ζωής που έχω επιλέξει κι αυτόν προσπαθώ να εκφράσω. Καταγγέλλω ό,τι ασκημίζει τη ζωή και τη ψυχή μας. Μα, πάνω από όλα είμαι ο εαυτός μου, ο ορατός και ο αόρατος, αλλά και ο αυστηρός κριτής του ίδιου του εαυτού μου. Διαλαλώ ότι «Του Γέρου Κόσμου η Καρδιά, Καινούργιο Αίμα Θέλει!»
Τα κείμενα και τα κιτάπια μου, δεν αποτελούν πραμάτειες, στα ράφια της βιομηχανίας. Στις πλάτες κουβαλώ αμαρτίες της ζωής μου. Είμαι ένας πλανόδιος πραματευτής που διαλαλώ ιδέες. Είναι η κραυγή και ο ψίθυρός μου. Καθημερινά τσακώνομαι με τον αόρατο εαυτό μου για να παραμένει νέος και αλητόβιος. Εραστής της ζωής και της τέχνης.