Τα βήματα των γιγάντων

Την πονηρή πλεκτάνη ξένων συμφερόντων πως να την κάνουμε ζωή μας;... Πώς ζούμε, είκοσι ολόκληρα χρόνια με τη μισή πατρίδα να αιμορραγεί με μια σφαίρα ίσια στο μέτωπο; Είκοσι ολάκερα χρόνια η πατρίδα ανασαίνει με το μισό κορμί... Ο ύπνος της λησμονιάς δεν κλείνει τα βλέφαρα, είκοσι χρόνια τώρα πως αντέχουμε την ξεσπιτωμένη ψυχή μας. Γιγάντωσαν οι πνεύμονες, γιγάντωσαν οι φλέβες κι η καρδιά μας, τα μπράτσα και οι δρασκελιές μας, γιγάντωσε κι η μνήμη μας... Απομείναμε με το περίγραμμα μόνο των ονείρων μας ν' αντιμετωπίσουμε την ανάγκη, σκληρή, αδήριτη. Τώρα πια που ξεκληριστήκαμε απ' το χθες, μετέωροι, χωρίς ρίζες, μικρό το σώμα και γυμνό, κοιτάχτηκε στην ψυχή του. Εκεί, στα κατάβαθα της, η μικροσκοπική φύτρα της ζωής κλείνει το μυστήριο των δυνάμεων, της γιγάντιας υπομονής και της γιγάντιας αντοχής, της φανταστικής ορμής της δημιουργίας. Ριζώνει κι ανθίζει στα βράχια και στις ξερόπετρες, γιγαντώνει, καρπίζει... Έτσι θα ριζώσουμε. Μες στο παραμιλητό μας πέρασε η πρώτη νύχτα. Φάνηκε ένας βαθύς αιώνας. Όλα παίρνουν γιγάντιες διαστάσεις, ακόμη κι ο χρόνος...