Περί σύγχρονης τέχνης

Σήμερα, μια ελεεινή εποχή παρακμής, όπου το ανάλγητο παγκόσμιο τοκογλυφικό σύστημα ελέγχει τα πάντα μέσω των γκόλντεν μπόυς των χρηματιστηρίων, η Τέχνη έχει καταντήσει μια σκληρή εμπορική συναλλαγή, ένας μηχανισμός ποδηγέτησης συνειδήσεων, μια νοσηρή και χυδαία διαδικασία κακοποίησης του ωραίου, που προάγει την αισθητική των σκουπιδιών, όπου «...η κακία, η απάτη νικούν και πνίγουν και αρετή και αξία», όπως έγραφε ο Μιχαήλ Άγγελος.
Οι περισσότεροι σύγχρονοι καλλιτέχνες βλέπουν το έργο τους ως μία εν δυνάμει κερδοφόρα επιχείρηση τέχνης, που λειτουργεί σύμφωνα με τους αμείλικτους νόμους της αγοράς και του μάρκετινγκ. Θεωρούν το ατελιέ τους ως αυτόνομη μονάδα παραγωγής, τις γκαλερί ως μαγαζιά, τους κριτικούς τέχνης ως μεσίτες, τους επιμελητές ως προαγωγούς, τους συλλέκτες ως επενδυτές, τα μουσεία ως απαιτητικούς πελάτες, τους σελέμπριτις ως δόλωμα, τα ΜΜΕ ως κράχτες και το κοινό ως μία ευκόλως χειραγωγούμενη καταναλωτική μάζα από τους παγκόσμιους διακινητές του μαύρου χρήματος.