Το μάννα της ερήμου

Το Μάννα ήταν η θεόσταλτη τροφή που έτρεφε και συντηρούσε τον «περιούσιο» λαό του Θεού για σαράντα χρόνια στην έρημο, μετά τη διάβαση της Ερυθράς Θάλασσας, χωρίς αυτός να κοπιάσει. Στην παρούσα μελέτη περιγράφεται, αναλύεται και ερμηνεύεται τόσο θεολογικώς όσο και ιατρικώς.
Το Μάννα αποτελούσε για τους Ισραηλίτες: α) την κύρια τροφή τους για την κάλυψη της βιολογικής (σωματικής) τους πείνας, παρασκευαζόμενο με διάφορους τρόπους, β) «αναγκαστική» διατροφική επιλογή για να μην πεθάνουν στην άγονη έρημο από ασιτία, και γ) ένα από τα παιδαγωγικά μέσα που χρησιμοποίησε ο Θεός στην έρημο για να τους δοκιμάσει, να τους προγυμνάσει στην υπακοή, να τους ταπεινώσει με την πείνα, να τους αποτρέψει από την πλεονεξία και την εμφάνιση υπερφαγικής συμπεριφοράς, και να τους διδάξει ότι «ουκ επ' άρτω μόνω ζήσεται ο άνθρωπος». Στην ΚΔ και την εκκλησιαστική γραμματεία το Μάννα ερμηνεύεται ως «ο λόγος του Θεού» και ως τύπος του μυστηρίου της Θείας Ευχαριστίας (Θεία Κοινωνία).
Παρά τις επιστημονικές προσπάθειες ταύτισης του βιβλικού Μάννα με διάφορες φυσικές ουσίες (π.χ. σακχαρούχο έκκριμα διαφόρων φυτών, λειχήνες, τρούφες υπόγειων μυκήτων, σπειρουλίνα), καμία από αυτές δεν μπορεί να ταυτιστεί απόλυτα με το Μάννα, καθώς δεν διαθέτει πλήρως τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά του, όσον αφορά την ποσότητα και τη διάρκεια χορηγήσεώς του, τον τρόπο χορηγήσεως και μαγειρέματός του, τη συντήρησή του, καθώς και την παράδοξη ιδιότητα της γευστικής μεταβολής του σύμφωνα με την επιθυμία κάθε ατόμου.