Στις κάμαρες του Πρόσπερο

– Αν δε βγει κάποιος έξω από τη γραμμική πορεία του χρόνου, δε θα μπορέσει να δει τα πράγματα όπως πραγματικά είναι. Δε θα μπορέσει ν’ αντιληφθεί πως τα πάντα συμβαίνουν ταυτόχρονα, επαναλαμβάνονται συνεχώς και διαρκούν για πάντα, της είπε αυτός με τη σοφία αιώνων να λάμπει στο ανέκφραστο πρόσωπό του.

– Αυτή η άγνοια και η αδυναμία μας να δούμε την ολότητα του χρόνου είναι που μας κρατά καθηλωμένους περισσότερο από κάθε τι άλλο. Αν όλα τα υπόλοιπα είναι οι κρίκοι της αλυσίδας, αυτή είναι η σιδερένια μπάλα στην άκρη της…

– Η κόλαση έχει πρόσωπο, της είπε, και είναι το πρόσωπο του ανθρώπου. Έχει φωνή και είναι η φωνή του. Η ανάσα του είναι οι φλόγες της. Αλλά κι ο παράδεισος το ίδιο πρόσωπο έχει. Εσείς οι άνθρωποι είστε ένα ολόκληρο σύμπαν από μόνοι σας, γιατί το χάος που κρύβετε μέσα σας είναι τέτοιο, που δε θα μπορούσε να χωρέσει πουθενά αλλού. Η άβυσσος μέσα σας που δε διαφέρει σε τίποτα από την άβυσσο έξω από σας. Το απόλυτο τίποτα πέρα απ’ τους γαλαξίες δίπλα στο απόλυτο κάτι της ολοζώντανης καρδιάς ενός πεθαμένου άστρου. Η πιο δυνατή φωτιά κι η πιο αδυσώπητη παγωνιά…

Ένα σπονδυλωτό και πολυεπίπεδο μυθιστόρημα που επιδέχεται –και απαιτεί– πολλές αναγνώσεις ανάμεσα στις γραμμές και στα επίπεδά του.

Ένα ταξίδι προς τα μέσα που αποδομώντας ό,τι μας καθηλώνει, μας οδηγεί εκεί έξω.