Η ιστορία του 18 Άνω

TO 18ΑΝΩ ΣΤA ΣΑΡΑΝΤΑ ΧΡΟΝΙΑ ΤΗΣ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑΣ ΤΟΥ έχει αποδείξει στην πράξη ότι «υπάρχει εναλλακτική», ότι «γίνεται καλά ο τοξικομανής», αρκεί να βρει το θεραπευτικό πρόγραμμα που του ταιριάζει. Χιλιάδες εξαρτημένα άτομα έχουν γίνει καλά, έχουν βρει το δρόμο τους στη ζωή, έναν δρόμο χειραφέτησης, δημιουργίας και αγώνα. Γι’ αυτό το 18ΑΝΩ έγινε –μαζί με τα άλλα στεγνά, δημόσια και δωρεάν προγράμματα απεξάρτησης– στόχος της κυβερνητικής πολιτικής. Γι’αυτό βιάστηκε η κυβέρνηση να περάσει κατακαλόκαιρο, παρά τις έντονες αντιδράσεις όλων των φορέων και της πλειονότητας της κοινωνίας, το νόμο που ιδιωτικοποιεί την ψυχική υγεία και την απεξάρτηση, που κατεδαφίζει το 18ΑΝΩ με τη φιλοσοφία του, που καταδικάζει τα εξαρτημένα άτομα να παραμείνουν στην εξαθλίωση του δρόμου, «αόρατα».

Γι’αυτό καταγράφουμε την ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΟΥ 18ΑΝΩ, αρχίζοντας από τα πρώτα βήματα μέσα στο Δαφνί, στο κλίμα των κοινωνικών αναταράξεων της Μεταπολίτευσης, των συλλογικών αγώνων, των ελπίδων και των διαψεύσεων για μια ψυχιατρική μεταρρύθμιση, αληθινά ριζοσπαστική. Στο κλίμα της εξάπλωσης της χρήσης σκληρών ναρκωτικών στην ελληνική κοινωνία και της απελπισμένης αναζήτησης από όλο και περισσότερα άτομα μιας θέσης θεραπείας στο τότε μικρό 18ΑΝΩ. Στο κλίμα της «μικρής επανάστασης» που επιχειρήθηκε από μια χούφτα ανθρώπων, θεραπευτών και θεραπευόμενων, που κατάφεραν, μέσα από συλλογικούς αγώνες να κάνουν πράξη το όραμά τους και να οικοδομήσουν μια πρότυπη μονάδα με τριαντατρείς δομές σε όλη την Αττική, εισάγοντας για πρώτη φορά στην Ελλάδα ειδικά προγράμματα απεξάρτησης, όπου η ψυχοθεραπεία και η τέχνη, στη διαλεκτική τους σχέση, γίνονται ο καταλύτης στη θεραπεία απεξάρτησης και δίνουν καταπληκτικά αποτελέσματα.
Στο ΨΝΑ, αυτή η αντίσταση πήρε σιγά σιγά τη μορφή ενός μειοψηφικού, αλλά θαρραλέου κινήματος αποασυλοποίησης, που συσπείρωσε νέους στην ηλικία ψυχιάτρους, ψυχολόγους, νοσηλευτές, κοινωνικούς λειτουργούς και άλλους εργαζόμενους.
Η ιδρυτική ομάδα, χωρίς να διαθέτει ενιαία ιδεολογία, εμπνεόταν από τις ιδέες του Μάη και το όραμα της επαναστατικής αλλαγής της κοινωνίας. Σημεία αναφοράς αποτελούσαν ο Φρόυντ, ο Λακάν, ο Μαρκούζε, ο Σάρτρ, ο Φουκώ, ο Μαρξ, ο σουρεαλισμός, η διαρκής επανάσταση, το αντιασυλιακό κίνημα, ο Φράνκο Μπαζάλια, ο Φελίξ Γκουατταρί, ο Ολιβενστάιν, ο Λαίνγκ, ο Κούπερ και άλλοι στοχαστές.