Στη θέση ενός νεκρού

Όταν το είχε σχεδιάσει ανησυχούσε ότι, την τελευταία στιγμή, θα τον έπιανε το ένστικτο αυτοσυντήρησης απέναντι στον πνιγμό, όπως είχε γράψει ο Καρυωτάκης στην τελευταία του επιστολή. Ότι μόλις τον χτυπούσε το κρύο νερό θα πάλευε, θα άνοιγε την πόρτα και θα πάσχιζε να κολυμπήσει προς την επιφάνεια. Αλλά όχι. Αντί να ταραχτεί, έμεινε στο κάθισμά του με τη ζώνη του δεμένη. Παραδόθηκε στο νερό και βυθίστηκε απολαυστικά σε έναν γλυκό λήθαργο, με ένα γαλήνιο χαμόγελο στα χείλη του. Ανυπομονούσε για την ηρεμία που θα του έφερνε το σκοτάδι. Είχε κουραστεί να σκέφτεται.

Ο Στέφανος είναι ένας τριανταπεντάρης με μεταπτυχιακά και διδακτορικό, που κάνει κακοπληρωμένες δουλειές και περνάει μια μουντή καθημερινότητα στη Θεσσαλονίκη. Συν τοις άλλοις, έχει επιφορτίσει τον εαυτό του με τη φροντίδα και την οικονομική υποστήριξη της πρώην γυναίκας του, χρόνια άρρωστης με ψυχιατρικά προβλήματα.

Στην προσπάθειά του να χτίσει μια καριέρα και να βελτιώσει τα οικονομικά του, δέχεται μια κενή θέση εξωτερικού συνεργάτη στο ΤΕΙ Καστοριάς που προκύπτει ξαφνικά επειδή ο κάτοχος της θέσης αυτοκτόνησε. Καθώς ξεκινάει την καινούργια του δουλειά στη γραφική ακριτική πόλη, ο Στέφανος αρχίζει να ακούει περίεργες φήμες για τον προκάτοχό του και μπαίνει στη διαδικασία να τις διερευνήσει γιατί νιώθει μια περίεργη ταύτιση με τον νεκρό. Ταυτόχρονα, γνωρίζει την όμορφη Ελπίδα, μια κοπέλα που αποτελεί το διαμετρικά αντίθετο της πρώην συζύγου του και οποιασδήποτε άλλης γυναίκας έχει γνωρίσει στη ζωή του, η οποία τον κάνει να αισθανθεί ζωντανός για πρώτη φορά.

Αλλά το σκοτάδι καραδοκεί ακόμα και στα πιο όμορφα μέρη, και ο Στέφανος θα βρεθεί στη μέση της μυστηριώδους υπόθεσης που κόστισε στον προκάτοχό του τη ζωή του και μπορεί να απειλήσει και τη δική του.
(Από το οπισθόφυλλο του βιβλίου)