Ο μάστορας

Υπήρχε ένας τίτλος στα βυζαντινά οφίκια, ξέρεις αυτοί είχαν διάφορους τίτλους για το κάθε τι -σήμερα ο μόνος που χρησιμοποιούμε από τότε είναι ο σφουγγοκωλάριος- που λεγόταν ιερομνήμων. Θα σε γελάσω αν ήταν στο θρησκευτικό ή στο πολιτικό τυπικό. Ψάξε και θα βρεις τι ακριβώς έκανε. Σήμερα λοιπόν θα φορέσω το ένδυμά του και θα σου πω για την Ελλάδα των χρόνων του 60 και του 70. Θα σου πω για τις μικρές καθημερινότητες των απλών ανθρώπων και θα καταλάβεις περίπου τους ανθρώπους, τα πράγματα, τις σχέσεις τους, μέσα στη γεωγραφία της γειτονιάς. Της γειτονιάς της δικής μου φυσικά αφού αυτή γνώρισα όταν άνοιξα τα μάτια μου στον υπέρλαμπρο αυτό κόσμο του μεγάλου πόνου και της μεγάλης χαράς.
Δεν είναι από νοσταλγία που θέλω να διασώσω και να μεταφέρω μερικά βιώματα -αν και σε πολλές φάσεις θα με πιάσεις να νοσταλγώ φοβάμαι- μα να, για το χατήρι της γενιάς μου που τίποτα το σπουδαίο δεν έκανε, κανένα ηρωισμό, παρά στον απόηχο του Πολυτεχνείου μεγάλωσε, ακούγοντας τα μεγαλύτερα αδέρφια και συμμαθητές και φίλους των αδερφών να λένε για κάτι που μόλις ξεκινούσε και έμελλε να μας δώσει μεγάλες χαρές, όνειρα και διαψεύσεις. Ακόμη, ακόμη, είμαστε παιδιά μερικών σπουδαίων ανθρώπων δηλαδή ακουμπήσαμε τα χέρια του αγωνιστή της αντίστασης και υπήρχε ακόμα μια τιμιότητα στα πράγματα, για σκέψου ότι μόλις δέκα-δεκαπέντε χρόνια είχε τελειώσει ο εμφύλιος κι ο κόσμος διψούσε να ζήσει να χαρεί να βιώσει την ειρήνη, εμείς όμως δεν παίρναμε είδηση από αυτά, μόνο παιχνίδι, παιχνίδι ατέλειωτο, ώρες στο δρόμο, στην πλατεία, στις αυλές, στο δασάκι. Και μέχρι να συνέλθουν οι δύστυχοι, πάνω που φτιάχναν τη ζωή τους, να η χούντα. Μα ο κύκλος της ζωής συνεχίζεται αέναος, ερωτεύεται, γεννά, δουλεύει, το ποτάμι τρέχει. [...]