Έγκλημα στα παρασκήνια

Από τη διαφήμιση του μυθιστορήματος το 1954:

«Για πρώτη φορά σε ελληνική εφημερίδα ένα αθηναϊκό αστυνομικό μυθιστόρημα γεμάτο αγωνία, δράση και αίσθημα: Έγκλημα στα παρασκήνια. Το νέο μυθιστόρημα που θα σας συναρπάσει με την πλοκή του.

»Το βράδυ της πρεμιέρας η πρωταγωνίστρια του θεάτρου βρίσκεται δολοφονημένη μέσα στο καμαρίνι της. Το καμαρίνι είναι κλειστό από μέσα και καμία άλλη είσοδος ή έξοδος δεν υπάρχει.

ΑΠΟ ΠΟΥ ΜΠΗΚΕ Ο ΔΟΛΟΦΟΝΟΣ;
Ο πλούσιος εραστής ;
Ο άνθρωπος που τον κατέστρεψε ;
Η ηθοποιός που ζηλεύει ;
Η γυναίκα που της έκλεψε τον έρωτα ;
Ο άνθρωπος που ήθελε να σώσει την αγάπη του ;
Ή κάποιος άλλος που η σκιά του πλανάται σ’ ολόκληρο το Θέατρο ;»

ΞΕΚΙΝΑΕΙ ΣΕ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΕΣ ΣΥΝΕΧΕΙΕΣ η δημοσίευση στην εφημερίδα Απογευματινή τη Δευτέρα 22 Νοεμβρίου του 1954. Ο Μαρής παίζει με τη δημοφιλία τού θεάτρου και του συναρπαστικότερου μυστηρίου των αστυνομικών ιστοριών, το γρίφο του κλειστού δωματίου. Παίζει με την πλαστοπροσωπία και τους δωσίλογους της Κατοχής. Παίζει όμως κυρίως με την «καθημερινότητα» που κερδίζει έδαφος, απομακρυνόμενη από το πρόσφατο τότε, πολιτικά ζοφερό παρελθόν.
Η πόρτα στο καμαρίνι της πρωταγωνίστριας ήταν κλειδωμένη από μέσα κι εκείνη δεν απαντούσε. Καλείται η αστυνομία, ο Μπέκας καταφθάνει σε ένα τέταρτο, ένας αστυφύλακας σπάει την πόρτα, μέσα η ηθοποιός είναι νεκρή, κάποιος την έχει μαχαιρώσει. Αρχίζουν ανακρίσεις. Παράλληλα, συμμετέχει στην έρευνα ο δημοσιογράφος Μακρής.
Στη σκηνογραφία της υπόθεσης θα «παίξουν» επιπλέον τα Σεπόλια στην Αθήνα, η συνοικία Ταμπάκικα στη Λάρισα κι ένα εξοχικό καφενεδάκι στο Μπαχτσέ Τσιφλίκ στη Θεσσαλονίκη.
Ο Μαρής θα προσθέσει έτσι τον εαυτό του, από την αρχή της συγγραφικής σταδιοδρομίας του, στο πάνθεον των συγγραφέων που τιθάσευσαν επιτυχώς το μυστικό του «κλειστού δωματίου».

Το Έγκλημα στα παρασκήνια θα γίνει ταινία από τον Ντίνο Κατσουρίδη το 1960, με τον Αλέκο Αλεξανδράκη, την Έφη Μελά και τον Τίτο Βανδή. Παραμένει έως σήμερα η καλύτερη ασπρόμαυρη ελληνική νουάρ ταινία.


«Η λάμπα των διακοσίων κηρίων φώτιζε μ’ ένα φως σκληρό και διαυγές. Ο Μακρής αισθάνθηκε κάτι σαν δυσφορία. Όλα αυτά ξέφευγαν από το λογικό. Ένα έγκλημα μέσα σ’ ένα δωμάτιο κλεισμένο από παντού κι ένας δολοφόνος που εξαφανίζεται μέσα από τους τοίχους. Ο Μπέκας κάτι μουρμούριζε.

— Τί;

— Βρομοδουλειά.

— Είσαι στενοχωρεμένος;

— Ναι. Θα’ χετε να γράψετε ωραία μυθιστορήματα στις εφημερίδες σας εσείς. Αλλά εμείς;»

« — Αργότερα έγινε δύσκολη η Ρόζα Βαργή;

— Δύσκολη, όχι ακριβώς. Πολυτελής. Στην Κατοχή ήταν φιλενάδα του αρχηγού της ιταλικής κατασκοπείας. Αργότερα αποδείχθηκε πως τα είχε ταυτοχρόνως και με έναν Άγγλο πράκτορα. Αντί να πάει στο δικαστήριο, πήρε συγχαρητήριο γράμμα απ’ τον Ουέιβελ. Οι Γερμανοί είχαν σκεφτεί να της κόψουν το ωραίο της κεφάλι για μια στιγμή. Αντί γι’ αυτό την πήρε ένας συνταγματάρχης των Ες Ες στην κρεβατοκάμαρά του.

Ο Μπέκας γρύλισε:

—Σεμνή κυρία.

Ο δημοσιογράφος χαμογέλασε. Παρ’ όλο το παχύ του πρόσωπο και το χοντρό του μουστάκι, ο αστυνόμος έμοιαζε μ’ ένα μικρό παιδί που δεν του έδιναν το γλυκό του.

—Σε ενοχλεί αυτή η υπόθεση.

—Ναι. Αυτοί οι θεατρίνοι έχουν τα πάθη, τις ζήλιες, τις υπερβολές τους. Θα είναι δύσκολο να βρεις την άκρη. Ύστερα ήταν διάσημη. Οι εφημερίδες σας θα κάνουν θόρυβο κι ο θόρυβος δε βοηθά ποτέ σ’ αυτές τις δουλειές. Ακόμα είναι κι οι ενδιαφερόμενοι. Θα μπλέκονται διαρκώς στα πόδια μας και θα ’ναι αρκετά ισχυροί, ώστε να μην μπορούμε να τους στέλνουμε στη δουλειά τους.

—Για το μαχαίρι τι έμαθες;

—Ήταν δικό της. Επρόκειτο να το φορέσει με τη στολή του ρόλου της».